Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

Αχ σύρε να φέρεις το γιατρό

Στα περισσότερα χωριά, οι γιατροί τα παλιά χρόνια ήταν είδος πολυτελείας. Το ίδιο ισχύει ακόμα και σήμερα, αφού στο χωριό μας αλλά και σε πολλά χωριά πηγαίνει γιατρός μια φορά την εβδομάδα.
Αντιμετωπίζανε λοιπόν παλιότερες εποχές τα διάφορα μικροπροβλήματα με γιατροσόφια. Με τη βοήθεια φυτών ή βοτάνων διάφοροι κομπογιαννίτες προσπαθούσαν να γιάνουν τους αρρώστους. Άλλες φορές τα κατάφερναν και άλλες τους έστελναν αδιάβαστους.
«Για το γιατρό που πέθανεν,
ολίγοι στην κηδεία του.
Την έστειλε, για υποδοχή,
μπροστά την πελατεία του!»
γράφει ο Μικέλης Άβλιχος, ένας Κεφαλλονίτης σατιρικός ποιητής.
Το κακό δεν είναι ότι οι γιατροί στα χωριά ήταν άσχετοι αλλά το ότι οι χωρικοί τους εμπιστεύονταν.
Κάποτε σ’ ένα χωριό χτύπησε ένα αυτοκίνητο κάποιον και φώναξαν το γιατρό. Φτάνει σε λίγο και η γυναίκα του και ρωτά το γιατρό:
- Γιατρέ, πέθανε;
- Κάναμε τα αδύνατα δυνατά, αλλά δε μπορέσαμε να τον γλυτώσουμε. Δυστυχώς πέθανε.
Τότε ο άντρας άνοιξε τα μάτια του και φώναξε:
- Ζω, δεν πέθανα! Και η γυναίκα του:
- Σκάσε μωρέ! Ξέρεις εσύ καλύτερα από το γιατρό;
Στις μέρες μας πολλά έχουν αλλάξει εκτός από τη συχνότητα με την οποία οι γιατροί στέλνουν τους ασθενείς στον άλλο κόσμο. Τα περιφερειακά νοσοκομεία υπολειτουργούν, τα φακελάκια ζουν και βασιλεύουν, οι δε αγροτικοί γιατροί στα χωριά περιορίζονται σε ατέλειωτες συνταγογραφίες. Το μόνο θετικό μιας επίσκεψης σε νοσοκομείο είναι να δεις καμιά όμορφη νοσοκόμα!
«Σε γνώρισα στο ΙΚΑ,
στην ουρά μπροστά μου σ’ είχα
για τον οδοντογιατρό,
τα χρόνια σου 16,
μα είχες ξεπετάξει
ολόκληρο το Κολωνό…
Αχ Ευλαμπία, η ασθένεια σου έγινε χρονία,
αχ Ευλαμπία, εγώ θα ψάξω να σου βρω γιατρό».