Ανεκδοτάκι

Ήταν ένα μυρμήγκι και περπατούσε στην ζούγκλα.
Περνώντας δίπλα από μια λακκούβα ακούει μια φωνή να καλεί σε βοήθεια.
Κοιτάει κάτω και βλέπει έναν ελέφαντα.
Ρωτάει το μυρμήγκι τον ελέφαντα:
- Πώς έπεσες μέσα ρε ελέφαντα;
- Γλίστρησα και έπεσα μέσα... θα με βγάλεις;
- Φυσικά, λέει το μυρμήγκι. Μισό να φέρω την ΠΟΡΣΕ!!
Τη φέρνει λοιπόν, τον δένει και τον τραβάει πάνω.
Την επόμενη εβδομάδα περνάει ο ελέφαντας από την λακούβα.
Ακούει κι αυτός φωνές για βοήθεια. Κοιτάει και βλέπει το μυρμήγκι.
- Τι έγινε, ρε μυρμήγκι; Πως έπεσες μέσα;
- Γλίστρησα, θα με βγάλεις;
- Φυσικά, λέει ο ελέφαντας. Απλώνει την προβοσκίδα του και το τραβάει έξω!

Ηθικό δίδαγμα της ιστορίας: Όποιος την έχει μεγάλη, ΔΕ χρειάζεται ΠΟΡΣΕ!

Το μπουφάν (Η ζωή που φεύγει)

Σάββατο μεσημέρι...
ΤΟ ΜΠΟΥΦΑΝ πεταμένο στην καρέκλα της κουζίνας. Όπου ΔΕΝ είναι η θέση του. Η θέση του είναι στην ντουλάπα. Κανονικά λοιπόν, έπρεπε να σηκωθεί. Να πάρει το μπουφάν. Να διασχίσει τον διάδρομο. Να πάει στο άλλο δωμάτιο. Να ανοίξει την ντουλάπα. Να κρεμάσει το μπουφάν.

Να πέσει κάτω το φούτερ το στριμωγμένο. Να μαζέψει το φούτερ. Να κρεμάσει το φούτερ. Να κρεμάσει και το μπουφάν. Να κλείσει την ντουλάπα. Να κλείσει την πόρτα για τα ρεύματα. Να επιστρέψει στην κουζίνα.

Σε ρεαλιστικό χρόνο, δυο λεπτών υπόθεση. Σε υπερρεαλιστικό χρόνο, ένας αιώνας. Την είχε κυριέψει το σύνδρομο «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης». Όσες φορές και να το κρέμαγε, αυτό πάντα μπαστακωμένο στην καρέκλα της κουζίνας. Εκεί ακριβώς όπου το πετούσε η κόρη της. Εκεί ακριβώς όπου θεωρούσε ότι είναι η φυσική του θέση. Πού βάζουμε μπουφάν, παντελόνια, μπλούζες, είδη προικός; Στην καρέκλα της κουζίνας.

Ματαιότης ματαιοτήτων...
Μια ζωή τακτοποιείς, μια ζωή τα ξαναβρίσκεις στη λάθος θέση. Τι διάολο, περπατάνε τη νύχτα;
Σάββατο μεσημέρι και ο άντρας της έχει πάει τα παιδιά στο λούνα παρκ. Τώρα που λείπουν όλοι από το σπίτι, λογικά θα ήταν καλή ευκαιρία να συγυρίσει λίγο. Λογικά πάντα, αλλά γιατί να μπει στη διαδικασία; Γιατί να της κοπεί η μέση μαζεύοντας κόκκινα τουβλάκια από τη μοκέτα και αδειάζοντας καλάθια αχρήστων με χρήσιμα πράγματα πεταμένα μέσα; Ποιος ο λόγος; Αφού πέντε θα γυρίσουν, πέντε και πέντε το σπίτι θα έχει ξαναγίνει ακριβώς όπως πριν. Η μέρα της μαρμότας. Αυτό είναι η ζωή της.

Πλησίασε το πρόσωπο στον καθρέφτη. Με αυτή τη ρυτίδα δεν θυμάται να συστήθηκαν. Της είναι παντελώς άγνωστη! Διαφημίζουν μια κρέμα στην τηλεόραση. Έχει ένα συστατικό... Να δεις πώς το λένε; Κάτι που τελειώνει σε «ine» και σε κάνει τσίτα. Η κυρία της διαφήμισης πριν από την κρέμα ήταν πλισέ και τώρα η μούρη σαν να την πέρασε με σίδερο ατμού. Να την αγόραζε; Μπα, δε βαριέσαι! Πήρε την άλλη, την ξέχασε στο ψυγείο και παραλίγο να την αλείψει στη φρυγανιά του παιδιού!

Τουλάχιστον το σπίτι έχει ησυχία τώρα που λείπουν όλοι. Πόσο της λείπει αυτή η μούγγα στη στρούγκα! Συνήθως γύρω της όλοι ουρλιάζουν, όλοι τσακώνονται, όλοι ζητούν, όλοι απαιτούν. Διεκδικούν κομμάτια του εαυτού της που δεν τα έχει πια. Που δεν υπάρχουν πια. Ό,τι είχε το έδωσε. Και το υστέρημα της ψυχής. Και το περίσσευμα καρδιάς. Πάρτε κόσμε, το αφεντικό τρελάθηκε και τα δίνει τζάμπα! Έγινε η ζωή της, «ό,τι πάρετε ένα τάλιρο»! Σαν τα μακό μπλουζάκια στα καλάθια των εκπτώσεων. Χιμάνε όλοι, αρπάζουν ό,τι βρουν μπροστά τους, μέχρι που το καλάθι αδειάζει. Και αυτοί ακόμα ζητάνε. Ακόμα ψάχνουν τις γωνίες, μην παράπεσε ένα ρετάλι από τη γυναίκα που ήταν κάποτε.

ΔΩΔΕΚΑ ΚΑΙ ΜΙΣΗ, πώς πέρασεν η ώρα...
Δώδεκα και μισή, πώς πέρασαν τα χρόνια...
Τον λάτρευε τον Καβάφη στην εφηβεία της. Ίσως γιατί δεν τον καταλάβαινε. Τώρα που τον καταλαβαίνει, τώρα που μιλάει κατευθείαν στην ψυχή της, ούτε που να τον ξαναδεί στα μάτια της.
Πώς πέρασεν η ώρα...
Πώς πέρασαν τα χρόνια...
Όπου να ΄ναι θα γυρίσουν. Σηκώθηκε αργά. Σήκωσε το μπουφάν. Είχε την αμυδρά επίμονη αίσθηση πως κάποιος, κάπου, κάποτε, της έταξε πως η ζωή της θα ήταν σαν διαφήμιση απορρυπαντικών. Της έφυγε η ζωή. Της έμεινε το απορρυπαντικό.
Προχώρησαν στον διάδρομο αγκαλιασμένοι. Η γυναίκα και το μπουφάν.

(Έλενα Ακρίτα – «Το μπουφάν» (αποσπάσματα))

Ευρωεκλογές 2009

Καληνύχτα

Στίχοι, Μουσική: Λευτέρης Πλιάτσικας

Πρώτη εκτέλεση: Όναρ

Ακόμα κι αν πεις καληνύχτα

σ' έχω δέσει μ' έναν όρκο γλυκό

στα περίεργα γαλάζια σου ξενύχτια

σ' όποια πεις σ' όποιον πω σ' αγαπώ.

Ακόμα κι αν πεις καληνύχτα

και να ζήσω πια μαζί σου δεν μπορώ

στα περίεργα γαλάζια σου ξενύχτια

πάλι θα 'ρθεις και θα 'ρθω και εγώ.

Ακόμα κι αν πεις καληνύχτα

πάλι θα 'ρθεις και θα 'ρθω και εγώ.

Ο παππούς και τα κουλουράκια

Το δωμάτιο σκοτεινό...
Οι σκιές τρεμοπαίζουν καθώς το λιγοστό φως που μπαίνει απο το παράθυρο προσπαθεί να διαπεράσει τις κουρτίνες...
Ο παππούς περιμένει καρτερικά το αναπόφευκτο...Δεν φοβάται...
Θα πάρει μαζί του τις καλύτερές του αναμνήσεις: το πρώτο του xαρτζιλίκι, το πρώτο του φιλί, τους φίλους του, τη θύμηση της νέας γυναίκας του, τα δίδυμα...
Και τη γεύση απο τα κουλουράκια κανέλας. Ω, πόσο του άρεσαν τα κουλουράκια κανέλας. Τα λάτρευε. Ό,τι και αν του στερούσαν απο τη ζωή, δεν θα άντεχε δίχως αυτά.
Μέσα απο τις κακουχίες της μέχρι τώρα διαδρομής, είχε φροντίσει πάντα να έχει διαθέσιμα κάποια απο αυτά.
Τα τελευταία 8 χρόνια, όμως, με την αρρώστια, ήταν δύσκολα. Και ο γιατρός του τα είχε απαγορέψει και αυτά...
Νιώθοντας την ώρα να πλησιάζει, τα βλέφαρά του να βαραίνουν και την ανάσα του να καθυστερεί, πάνω που το φως στην άκρη του τούνελ έχει αρχίσει να διαφαίνεται, τα ρουθούνια του χαϊδέυει μια μοναδική μυρωδιά. Αναμνήσεις απο λουλούδια και λειβάδια ξυπνούν στο μυαλό του, και η μυρωδιά απο τα κουλουράκια κανέλας είναι πια ολοφάνερη.
Ω, μα πως μπορεί! Πως γίνεται κάτι τέτοιο!
Με πολύ προσπάθεια καταφέρνει να τραβήξει τα σκεπάσματα και να κατεβάσει το ένα του πόδι στο πάτωμα. Αρχίζει αργά, αργά, καρτερικά να στρέφει το σώμα του και τελικά πέφτει στο έδαφος. Με πόνο αρχίζει να μπουσουλά, να σέρνεται προς την πόρτα. Φτάνοντας εκεί, πιέζει τον εαυτό του να αντισταθεί στην αδυναμία και τραβάει με όση δύναμη μπορεί το χέρι της σκάλας.
Βήμα - βήμα, σκαλί - σκαλί, κατεβαίνει προς την κουζίνα του σπιτιού του. Η μυρωδιά γίνεται ολοένα και εντονότερη!
Ω, μα πως! Πως είναι δυνατόν! Μήπως τον γελάνε οι αισθήσεις του; Μήπως έχει πεθάνει και βρίσκεται στον παράδεισο; Ή μήπως, η υπέροχη γυναίκα του, αυτή που τόσο αγαπά, του ετοίμασε όντως μια δόση κουλουράκια κανέλας σαν το ύστατο χαίρε πριν φύγει απο το μάταιο τούτο κόσμο;
Μετά απο αρκετή ώρα έχει καταφέρει να φτάσει στην πόρτα της κουζίνας.
Επάνω στο τραπέζι βρίσκεται μια λαμαρίνα με φρεσκοψημένα κουλουράκια κανέλας. Δάκρυα αναβλύζουν στα μάτια του, το στομάχι του δένεται κόμπος και λυγμοί αρχίζουν να ταρακουνούν το κουρασμένο του κουφάρι.
Χρησιμοποιόντας το τελευταίο του απόθεμα ζωής, πέφτει προς τα κουλουράκια σε στάση προσευχής. Σηκώνει με εμφανή ταλαιπωρία το χέρι του προς το ταψί, ενώ τα νιώθει ήδη να λυώνουν στο στόμα του...
Πρέπει να τα γευτεί...
Έστω μια δαγκωνιά...
Το χέρι του πλησιάζει, αγγίζει την άκρη του ταψιού, φτάνει σε ένα κουλουράκι...
Το δάχτυλό του χαϊδεύει την πορώδη επιφάνεια του κουλουριού όταν η σπάτουλα του κοπανά το χέρι.
"Αστα κάτω βρε αθεόφοβε, είναι για την κηδεία!!!"

Μερικοί τύποι οργασμού

1. Ο Θετικός Οργασμός: "Ναι... Ναι... Ναι..."

2. Ο Αρνητικός Οργασμός: "Όχι... Όχι... Όχι..."

3. Ο Χριστιανικός Οργασμός: "Παναγιά μου! Παναγιά μου! Παναγιά μου!"

4. Ο Οθωμανικός Οργασμός: "Αμάν... Αμάν... Αμάν..."

5. Ο Οθωμανικός και Χριστιανικός μαζί: "Αμάν Παναγιά μ'... Αμάν Παναγιά μ'... Αμάν Παναγιά μ'..."

6. Ο Χρονικός Οργασμός: "Τώρα... Τώρα... Τώρα..."

7. Ο Επίπονος Οργασμός: "Ωχ! Ωχ! Ωχ!"

8. Ο Γεωγραφικός Οργασμός: "Εκεί... Εκεί... Εκεί..."

9. Ο Τροπικός Οργασμός : "Πιο δυνατά... Πιο δυνατά... "

10. Ο Βουκολικός Οργασμός: "Αχ Μήτσουμ! Αχ,Μήτσουμ! Αχ Μήτσουμ!"

11. Ο Indoor Οργασμός: "Πιο μέσα! Πιο μέσα! Πιο μέσα!"

12. Ο Οργασμός της Αγελάδας: "Μμμμ... μμμμ... μμμμ"

13. Ο Πρακτικός Οργασμός: "Τι σου κάνω; Τι σου κάνω;"

14. Ο Οργασμός της Ασθενούς: "Παρ' τα μωρή άρρωστη!!!"

15. Ο Αποτελειωτικός Οργασμός: "Τελειώνωωωωωωω!!!"

16. Ο Οργασμός του Θεού: "Oh my God! Oh my God!"

17. O Δολοφονικός Οργασμός: "Έτσι και τελειώσεις μέσα, σε σκότωσα"

Έχει Πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία...

«Στα βήματα του φεγγαριού τώρα βαδίζω
σε μια πανσέληνο αγάπης και δακρύζω».

Η πραγματικότητα έχει το χρώμα που της δίνουμε...
Αν την βάψουμε μαύρη, μαύρη θα δείχνει...
Αν της βάλουμε χρώμα, πολύχρωμη θα δείχνει...
Ο Έρωτας έχει κόκκινο χρώμα... Πάθη γεννάει.
Everything is dust in the wind...
Η στιγμή που ζούμε τώρα σε λίγο είναι παρελθόν.
Αν δεν είμαστε εκεί η Στιγμή φεύγει… χωρίς εμάς.
Η Ευκαιρία χτυπάει μια φορά την πόρτα.
Αν δεν λάβει απάντηση, κι αυτή φεύγει. Ανυπόμονη κοπέλα η Ευκαιρία.
Η Αγάπη... το ακριβώς αντίθετο.
Αυτή η κοπέλα δεν βιάζεται.
Αργεί. Άλλοτε μια μέρα, άλλοτε έναν μήνα, έναν χρόνο, δεκαπέντε χρόνια, μια ολόκληρη ζωή...
Δύσκολη κοπέλα η Αγάπη. Δεν σκορπίζεται έτσι εύκολα. Θα σε περάσει από 40 κύματα πριν σου δοθεί.
Μετά όμως... δεν της αντιστέκεσαι...
Σε ορίζει, σε καθορίζει, σε μεταβάλει, σε εξουσιάζει...

«Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
να μπαίνω σαν Πανσέληνος…»

Τα πλεονεκτήματα του να είσαι άντρας

1. Ο πισινός σου ποτέ δεν είναι κριτήριο στις συνεντεύξεις για δουλειά.

2. Οι πενθήμερες διακοπές χρειάζονται μόνο μια μικρή βαλίτσα.

3. Μπορείς να φας μπανάνα δημοσίως.

4. Τα διάφορα πρόσωπα δεν σε κοιτούν στο στήθος όταν τους μιλάς.

5. Όλοι οι οργασμοί σου είναι πραγματικοί.

6. Μπορείς να είσαι 35 χρονών και να μην είσαι παντρεμένος.

7. Μπορείς να είσαι συνεπιβάτης χωρίς να έχεις το χέρι του οδηγού πάνω σου.

8. Βγάζεις το πουκάμισό σου όταν κάνει ζέστη.

9. Οι μηχανικοί αυτοκινήτων σου λένε την αλήθεια.

10. Τα τηλεφωνήματά σου διαρκούν μόνο 1-2 λεπτά.

11. Δεν χρειάζεται να έχεις τη σωστή διάθεση για να κάνεις SEX.

12. Τα καινούργια παπούτσια σου δεν πληγώνουν το πόδι σου.

Γράμμα ενός φυλακισμένου

Το διπλανό γράμμα ενός αγράμματου φυλακισμένου στην κοπέλα του είναι πολύ παλιό αλλά δεν παύει να είναι καλό.
Ας δούμε τι θέλει να πει ο ζωγράφος:

"Μαργαρίτα ε Μαργαρίτα
άκουσα ότι τις νύχτες
βγαίνεις από το σπίτι και γ...
Θα βγω από τη φυλακή
και θα σου γ... το μ... που σε πέταγε".

Σταύρος

Θα 'μαι κοντά σου όταν με θες (Αλκίνοος Ιωαννίδης)

Στίχοι, Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Ξύπνησα μες τον ύπνο μου κι άκουσα δυο φωνές
η μια μου είπε ξέχνα την και πάψε πια να κλαις,
μα η άλλη ήταν η δική σου μες απ' του ύπνου του εφιάλτη τις γραμμές,
μου λεγε αγάπη μου κοιμήσου
θα μαι κοντά σου όταν με θες...

Τα χρόνια είναι αμέτρητα μα είν' η ζωή μικρή,
συνήθισα να σ' αγαπώ, συνήθισες κι εσύ,
μα είναι τα χρόνια ένα δοχείο, ένα φθηνό ξενοδοχείο
για δυο στιγμές
για να χωράει κάπου ο πόνος τις νύχτες όταν μένω μόνος,
τις σιωπές μου να μετράω να σε θυμάμαι όταν πονάω
να μου λες
θα μαι κοντά σου όταν με θες...

Το παραμύθι τέλειωσε κι αρχίζει η ζωή,
αχ να ταν η αλήθεια σου σαν ψέμα αληθινή,
τι να την κάνω τη ζωή μου στο παραμύθι θα τη ρίξω να πνιγεί
να παραμυθιαστεί η ψυχή μου, να σε πιστέψει πάλι από την αρχή.
Να σε πιστεύει όταν μ' αγγίζεις, τις νύχτες όταν ψιθυρίζεις
όταν λες
θα μαι κοντά σου όταν με θες...

Η "άρρωστη" χήρα

Ήταν κάποτε μια πενηντάρα χήρα που 'χε μια κόρη μόνο, την πάντρεψε και κράτησε σώγαμπρο τον γαμπρό της.
Δεν άργησε μετά το γάμο κι η χήρα ξεκίνησε τα παράπονα: «Έχω ζαλάδες, με πονά το κεφάλι, το σώμα μου και άλλα παρόμοια».
Η κατάσταση έγινε σχεδόν αφόρητη και μια μέρα που θα πήγαινε ο γαμπρός με το λεωφορείο στην πόλη, με την προτροπή και της συζύγου του, πήρε μαζί την πεθερά του για να τη δει γιατρός.
Πράγματι, πήγανε στο γιατρό, πεθερά και γαμπρός, κι εκείνος την εξέτασε εξονυχιστικά και την βρήκε υγιέστατη! Στην ίδια δεν είπε τίποτα, μα όταν ο γαμπρός τον ρώτησε παράμερα, του αποκάλυψε ότι η πεθερά του δεν έχει το παραμικρό:

- Να σου πω τι έχει άνθρωπέ μου, για να μη βασανίζεστε; Άντρα θέλει η γυναίκα!

Ο άλλος γούρλωσε τα μάτια και βουβός επέστρεψε με την πεθερά στο χωριό.
Το βραδάκι γύρισε κι η γυναίκα του απ' τις δουλειές κι αποσύρθηκαν στο δωματιάκι τους.
Πρώτη ερώτηση της κόρης ήταν τα νέα απ' το γιατρό:

- Τι μου 'πε... είπε εκείνος. Σαν θες να μάθεις μου 'πε πως δεν έχει τίποτα, αλλά θέλει... άντρα!
Η κοπέλα έκανε σαν να τη βάρεσε κεραυνός:-

Τον κακό του τον καιρό, είπε φωναχτά, δεν ξέρει τι του γίνεται!
Κι η χήρα που κοιμότανε απ' έξω και άκουγε καλά την κουβέντα:

- Και ξέρετε εσείς! Τον επιστήμονα θα γελάσετε…

(ΥΓ: Δεν έβρισκα χήρα κι έβαλα μια φωτογραφία στην... τύχη)

Παλιά ιστορία, διαχρονική αξία

Έφτασε κάποτε στο χωριό ένας επιθεωρητής, φανατικός υποστηρικτής του κόμματος που κυβερνούσε, για να ελέγξει ένα δάσκαλο γνωστό «αντιφρονούντα».

"Ώστε αντίθετος με το κόμμα μας ο δάσκαλος έ; Το γαϊδούρι! Θα του δείξω εγώ αύριο στο σχολείο," έλεγε στο καφενείο του χωριού θυμωμένος.

Κάτι πήρε το αυτί του δάσκαλου από τις απειλές του επιθεωρητή και προετοιμάστηκε κατάλληλα για το μάθημα που θα έκανε την επομένη στα παιδιά, παρουσία του επιθεωρητή.

- Σήμερα παιδιά, είπε ο δάσκαλος, θα μιλήσουμε για τα σημεία στίξης. Ένα από τα σημεία στίξης είναι και το κόμμα.

Ο επιθεωρητής παρακολουθούσε έτοιμος να ξεμπροστιάσει το δάσκαλο, μόλις αυτός θα έκανε το πρώτο λάθος στη διδασκαλία.

- Σας γράφω στον πίνακα δύο παραδείγματα, συνέχισε ο δάσκαλος.

Και γράφει:

"Ο δάσκαλος, είπε ο επιθεωρητής, είναι γαϊδούρι."

"Ο δάσκαλος είπε ο επιθεωρητής είναι γαϊδούρι."

Ρωτάει κατόπιν στα παιδιά :

- Μπορείτε να καταλάβετε παιδιά ποιος τελικά αποκαλείται γαϊδούρι;

- Στην πρώτη περίπτωση κύριε, απάντησε ο καλύτερος μαθητής της τάξης, είναι ο δάσκαλος, γιατί υπάρχει το κόμμα, ενώ στην δεύτερη περίπτωση ο επιθεωρητής ,γιατί δεν υπάρχει το κόμμα.

- Μπράβο Γιαννάκη, είπε ο δάσκαλος και απευθυνόμενος σε όλους τους μαθητές της τάξης:

- Βλέπετε παιδιά ότι όταν στην εκπαίδευση μπερδεύουμε τα κόμματα τότε ο καθένας από μας μπορεί να γίνει γαϊδούρι!