Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Με φράουλα

I held a moment in my hand
brilliant as a star
fragile as a flower.
A tiny sliver of one hour.
I dropped it carelessly…
Ah, I didn't know
I held opportunity.
Hazel Lee

Κοιτάζω πίσω μου και βλέπω τις μικρές πολύτιμες στιγμές μου να με ακολουθούν.
Στιγμές σαν φωτογραφίες στο άλμπουμ της ψυχής... στιγμιότυπα απ’ όλα όσα αξιώνουν τη ζωή.
Θυμάσαι; θυμάσαι; θυμάσαι; μου ψιθυρίζουν....
Φυσικά και θυμάμαι, τους χαμογελώ...
«Στιγμές» που άνοιξαν τον βηματισμό τους και με προσπέρασαν, άλλες που ξέμειναν πίσω κι άλλες που ακόμα περπατούν πλάι μου.
Κανείς δεν χάνεται όταν ακολουθεί τον δρόμο της καρδιάς του…

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Η αίσθηση ότι δεν είσαι μόνος

Ο πραγματικός χρόνος

Μια μέρα, ένας ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματά του, που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.
Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους , διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από το μονοπάτι.
Μια μπρούτζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει. Ο ερευνητής πέρασε στην είσοδο κι άρχιζε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα. Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα , σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου.
Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι' αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια από τις πέτρες:

Τα γυαλιά μου!!!