Τρίτη 30 Αυγούστου 2011


«Εγώ τα είχα βρει μια χαρά με τη ζωή.Γίναμε κολλητάρια και τα περνούσαμε περίφημα.
Πήγαινα ως εκεί που μ' έπαιρνε.

Για να χαίρομαι.
Κι αν είχα κέφι, προχωρούσα ως εκεί που δε μ' έπαιρνε.

Για να μαθαίνω!»

Αλκυόνη Παπαδάκη - Βαρκάρισσα της χίμαιρας.

Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Πιέζομαι να βρω κάτι να περιμένω. Αν δεν το βρω πουθενά θα το πλάσω εγώ. Θα το κάνω αποψινή μου φαντασίωση… τι κακό βρίσκεις στις φαντασιώσεις; Τίποτα. Μόνο φαντάσματα μη γίνουν.
Αφήνω τα δευτερόλεπτα να γλιστρούν αθόρυβα.
Το χρόνο μια μόνο φορά να σταματήσω θέλησα και μου την έσκασε. Σκοτάδι!
Τι όμορφο που θα ’ταν να τρύπωνε μια στάλα φως, μόνο για σήμερα... Κι εσύ που νομίζεις ότι με ξέρεις, τίποτα δεν έχεις καταλάβει.
Φταις κι εσύ αλλά τίποτα άλλο δεν θα πω. Όχι άλλα λόγια. Τους δώσαμε θάρρος, κατάλαβες; Κουράστηκα, κατάλαβες;
Κι άσε με να βγω έξω αξύριστος, με το σκισμένο τζιν. Πάω να περπατήσω στις γραμμές.
Πάντα μ' άρεσε ν’ ακολουθώ τα τρένα…
Ξέρεις !!!
Θα γυρίσω… Δε θ’ αργήσω।

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Μια ζωγραφιά!

Μου χτυπάει το παράθυρο ο ύπνος κι εγώ επίμονα τον διώχνω.
Απλά απόψε θέλω να χορτάσω τη νύχτα.
Ολομόναχος…
Βυθισμένος σε μια αυγουστιάτικη εικόνα-ζωγραφιά, φοράω ένα αόριστο χαμόγελο στα χείλη, υπόνοια

Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

Οπισθόφυλλο

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περιμένεις να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. Ο άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Και αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις - όχι από αυτά που δεν έχεις, αλλά από αυτά που έχεις - δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις.
Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να


Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Η αλληγορία των βατράχων

Κάποτε έγινε ένας αγώνας βατράχων!
Στόχος να ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή ενός πύργου.
Πολλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν να τους υποστηρίξουν.
Ο αγώνας άρχισε!
Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν πίστευαν ότι ήταν εφικτό να ανέβουν οι βάτραχοι στην κορυφή του πύργου και το μόνο που άκουγες ήταν: «Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν!»
Οι βάτραχοι άρχισαν να

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Σήκω και χόρεψε

Περπάτα...
Πήγαινε εκεί που δεν πήγες ποτέ, εκεί που δεν πήγε κανείς.
Κάνε αυτά που οι άλλοι ονειρεύονται κι εσύ μπορείς να τα πραγματοποιήσεις.
Και μη σταματάς.
Μην αφήσεις τίποτα να σε σταματήσει.
Προχώρα στη συννεφιά, στην καταιγίδα, στο χαλάζι και στο χιόνι.
Μη σε πτοεί ο αέρας, τα φύλλα που πέφτουν στα μαλλιά σου, η σκόνη που πέφτει στο πρόσωπο σου και το νερό που μουσκεύει το σώμα σου.
Μην αφήσεις κανέναν περαστικό να καθοδηγήσει το δρόμο σου.
Αγάπησε ότι βρεις στο δρόμο σου: τα δέντρα, τα πουλιά, τη φύση, το περιβάλλον.
Αγάπα ακόμα και αυτά που σε δυσκολεύουν όπως είναι η βροχή.

Όλοι αυτοί οι άλλοι

Είναι όλοι αυτοί οι άλλοι που σε κυκλώνουν, αυτοί που συμπαθείς, αυτοί που αντιπαθείς. Κι όταν χαθούν, μένεις μόνη μ’ έναν μόνο άνθρωπο, είτε τον συμπαθείς, είτε τον αντιπαθείς. Και μπορεί να θες να χαθείς στην αγκαλιά του σαν να ήταν ο καλύτερός σου φίλος ή να τον μισείς και να τον φοβάσαι όπως ένα μικρό παιδί φοβάται το σκοτάδι.
Αυτός ο άνθρωπος είναι ο εαυτός σου.


Είναι όλοι αυτοί οι άλλοι που σε κυκλώνουν και σε κάνουν να νομίζεις ότι είσαι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι.
Κι όταν χαθούν, τότε θα είσαι ή σε μια ζεστή αγκαλιά ή στο σκοτάδι.

Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Η κουρτίνα

Φεύγεις καμιά φορά και χάνεσαι... πίσω από κουρτίνες χειροποίητες που τις υφαίνεις στο χέρι μέρα με τη μέρα. Να μη δουν οι άλλοι, να μη νιώσουν, να μην αγγίξουν, να μη σπάσουν τίποτα.
Και μια μέρα η κουρτίνα ανοίγει και κάποιος σε βλέπει εκεί γυμνή.
Και δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να παραδοθείς ολόγυμνη. Γιατί κατά βάθος


Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Χαμογέλα λίγο...

«Χαμογέλα λίγο, μωρέ Αγγέλα. Ένα παιχνίδι είναι η ζωή, αν δεν το παίξεις, πως θα τη διασκεδάσεις;»
«Μάλλον έχασα στον πρώτο γύρο και δε με παίζουν πια, κυρία Ρούλα».
«Θα σε παίξουν άλλοι. Κάνε δυο δρασκελιές παρακάτω και θα δεις για πότε θα τους βρεις».
«Μπα, νομίζω πως μεγάλωσα απότομα. Δεν είμαι για παιχνίδια πια...»
«Δε σταματάει το παιχνίδι επειδή μεγαλώσαμε Αγγέλα.
Μεγαλώνουμε επειδή σταματάμε να παίζουμε…»

από το βιβλίο της Μικαέλα Σφηνιά ''Παίξε μαζί μου'' εκδόσεις Καστανιώτη

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει

-Παππού αγαπημένε, είπα, δώσε μου μια προσταγή.
-Φτάσε όπου μπορείς παιδί μου...
-Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσε μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
-Φτάσε όπου ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ παιδί μου !

Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου!
Να σπας τα σύνορα! Ν΄αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου!
Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!

Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα.

(Αποσπάσματα: Ν. Καζαντζάκης)

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011