Φεύγεις καμιά φορά και χάνεσαι... πίσω από κουρτίνες χειροποίητες που τις υφαίνεις στο χέρι μέρα με τη μέρα. Να μη δουν οι άλλοι, να μη νιώσουν, να μην αγγίξουν, να μη σπάσουν τίποτα.
Και μια μέρα η κουρτίνα ανοίγει και κάποιος σε βλέπει εκεί γυμνή.
Και δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να παραδοθείς ολόγυμνη. Γιατί κατά βάθος
ήθελες να ανοίξει η κουρτίνα. Ειδικά γι’ αυτόν!
Μα μέρα με τη μέρα αρχίζεις και ντρέπεσαι, μαζεύεσαι στην άκρη για να δείξεις το σώμα σου από καλύτερη οπτική γωνία, προσπαθείς πάλι να κρυφτείς και ασυναίσθητα αρχίζεις και πάλι να υφαίνεις την κουρτίνα. Εκεί στη γωνία που είσαι, γύρω σου να σε τυλίγει.
Και τελικά εκείνος δεν μπορεί να σε δει.
Ξαναμένεις μόνη και κρυμμένη. Με τον κρυφό πόθο να έρθει ο επόμενος. Μόνο που ξέρεις ότι θα κρυφτείς στο τέλος και από αυτόν. Από όλους θα κρυφτείς.
Γιατί η κουρτίνα δεν σε χωρίζει από κείνους που είναι έξω.
Σε χωρίζει από κείνο που έχεις μέσα.
Και μια μέρα η κουρτίνα ανοίγει και κάποιος σε βλέπει εκεί γυμνή.
Και δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να παραδοθείς ολόγυμνη. Γιατί κατά βάθος
ήθελες να ανοίξει η κουρτίνα. Ειδικά γι’ αυτόν!
Μα μέρα με τη μέρα αρχίζεις και ντρέπεσαι, μαζεύεσαι στην άκρη για να δείξεις το σώμα σου από καλύτερη οπτική γωνία, προσπαθείς πάλι να κρυφτείς και ασυναίσθητα αρχίζεις και πάλι να υφαίνεις την κουρτίνα. Εκεί στη γωνία που είσαι, γύρω σου να σε τυλίγει.
Και τελικά εκείνος δεν μπορεί να σε δει.
Ξαναμένεις μόνη και κρυμμένη. Με τον κρυφό πόθο να έρθει ο επόμενος. Μόνο που ξέρεις ότι θα κρυφτείς στο τέλος και από αυτόν. Από όλους θα κρυφτείς.
Γιατί η κουρτίνα δεν σε χωρίζει από κείνους που είναι έξω.
Σε χωρίζει από κείνο που έχεις μέσα.
