Η σωτηρία της πατρίδας

Η σωτηρία της πατρίδας είναι ο υπέρτατος νόμος. Δεν υπάρχει άλλος νόμος, δεν υπάρχει άλλο όραμα, δεν υπάρχει άλλη ιδέα, απ αυτήν της σωτηρίας της πατρίδας.
Όχι της «Ελλάδας» ως μπουρδελονήσι των κοκαϊνάκηδων της τζετ σετ. Όχι της «Ελλάδας» του μυκονιάτικου πουταναριού και...του κολωνακιώτικου λάιφ στάιλ.
Αλλά, αυτής της ίδιας της Πατρίδας μας. Αυτής της ΕΛΛΑΔΑΣ, που την πουλάνε τώρα που μιλάμε, με υπόγειες υπογραφές, που τη ναρκοθετούν τώρα που με διαβάζετε, με νομικίστικα παραθυράκια, οι κερδοσκόποι αρχιτοκογλύφοι και τα ντόπια τσιράκια τους.
Στ αλήθεια όμως, κάτι «πάει» να γίνει. Ο κόσμος κουράστηκε πια, δεν κάνει Καλές Γιορτές.
Το «Καλές Γιορτές» είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο των ημερών μας. Ο κόσμος βιώνει στο πετσί του το κουτσούρεμα μισθών και συντάξεων. Ο κόσμος δεν χαίρεται, τα σπίτια δεν στολίζονται, τα χριστουγεννιάτικα δέντρα μαραίνονται απούλητα, οι μανάδες κι οι πατεράδες ψάχνουν με μαγικούς συνδυασμούς να εξοικονομήσουν το αναγκαίο κάτι παραπάνω για να μη βουρκώσουν τα παιδικά μάτια, δίχως δώρο.
Ανήκω σ εκείνη τη γενιά, σ εκείνη τη γειτονιά και σ εκείνες τις οικογένειες, που μεγάλωσα χωρίς δώρα τα Χριστούγεννα. Και δεν θα ήθελα με τίποτε στον κόσμο να δω τόσα χρόνια μετά τη γέννησή μου, να επαναλαμβάνεται αυτό στα σημερινά πιτσιρίκια.
Το θεωρώ υψίστη ξευτίλα, απάνθρωπη κατάντια, το τελευταίο σκαλί της ανθρώπινης υποβάθμισης, να μη σκέφτονται οι αλήτες και οι αλήτισσες που ψηφίζουν αβασάνιστα ότι τους δίνουνε έτοιμο γραμμένο, απέξω, τα μάτια ενός παιδιού χωρίς δώρο τα Χριστούγεννα.
..…
Σας λέω, «κάτι» πάει να αρχίσει. Και δεν θα είναι αυτό που φοβούνται οι ΔουΝουΤάκηδες, τα πριόνια που θα κόβουν τα κεφάλια.. Θα είναι κάτι πιο ελληνικό, υπεύθυνο, αντάξιο της φυλής αυτής. Ένα μεγάλο βουβό ποτάμι που απλά, κάθετα, θα διατάξει: «ΕΣΕΙΣ, ΟΛΟΙ ,ΤΕΛΟΣ. ΔΡΟΜΟ ΤΩΡΑ!» Και θα ορίσει και πάλι τους δικούς του εκπρόσωπους για να ξαναμπεί το νερό στο αυλάκι και να ξεκινήσει πάλι η μηχανή της πατρίδας.
Δημήτρης Ιατρόπουλος

Τα πρόβατα στη στρούγκα

Ένα μεσημεράκι καθώς έφευγα από το χωριό, είδα αριστερά μέσα στο γήπεδο και πίσω από τη μεγάλη σιδερένια πόρτα, καμιά δεκαριά πρόβατα να με κοιτάζουν μ’ ένα απλανές και αγωνιώδες βλέμμα σαν τρόφιμοι ψυχιατρικού ιδρύματος που ζητάνε τσιγάρο.
Ο δε τσοπάνος είχε φροντίσει να δέσει μ’ ένα χοντρό σύρμα τα φύλλα της πόρτας για να μη φύγουν τα ζωντανά του και προφανώς είχε πάει να πάρει κανέναν υπνάκο.
Στην είσοδο του χωριού ένας δωρεάν περιφραγμένος βοσκότοπος: το γήπεδο!
Και μέσα αντί για άνθρωποι, ζώα.
Κι έξω κάποιοι άνθρωποι που φέρονται σαν ζώα…

Κατάλαβες τώρα...

...Κατάλαβες τώρα γιατί πριονίσανε την παιδεία και την υποβάθμισαν σε "εκπαίδευση";

Για να σε κάνουν υπαλληλάκο των 3,60. Να σε βάλουν πίσω από τον πάγκο των μπακάλικών τους που απλώσανε στη χώρα σου, να σερβίρεις καφέδες και να πηγαίνεις με το παπί πίτσες στα πάρτι τού Χριστοφοράκου.

...Κατάλαβες τώρα γιατί κατέστρεψαν μεγάλες υγιείς ελληνικές βιομηχανίες (ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΣΚΙΜΟ, ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΙΚΗ, AΙΓΑΙΟ, ΧΡΩΠΕΙ, ΠΥΡΚΑΛ) και έκαψαν σε διάστημα 2 μηνών μεγάλα ελληνικά πολυκαταστήματα (ΜΙΝΙΟΝ, ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ ΣΠΟΡ, ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΛΑΟΥΔΑΤΟΣ);

Για να βρουν άνετα χώρο, χωρίς προσπάθεια, τα δικά τους μπακάλικα που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να μπουν στην ελληνική αγορά.

...Κατάλαβες τώρα γιατί σου δίνανε τζάμπα κάρτες οι τράπεζες;

Για να σου πάρουν το πατρικό σου. Δεκάρα δεν δίνανε για τις δόσεις σου. Με χαρτιά τυπωμένα σου πήραν και σου παίρνουνε το σπίτι, το χωράφι, το μαγαζί.

...Κατάλαβες τώρα γιατί σε χώσανε στο χρηματιστήριο;

Όταν ένας πρωθυπουργός τής χώρας προέτρεπε τον απλό κόσμο να βάλει το κομπόδεμά του στο στημένο παιγνίδι τού χρηματιστηρίου, δεν εννοούσε ακριβώς τις παραγωγικές επενδύσεις, αλλά τον τζόγο. Κάποιοι γίνανε πάμπλουτοι σε μια νύχτα ανταλλάσσοντας τον πλούτο σου, τον ιδρώτα σου, με αέρα;

...Κατάλαβες τώρα γιατί γουστάρουν τόσο την... "ελεύθερη αγορά";

Για να κλείσει ο μπακάλης τής γειτονιάς και να στέλνεις τον κόπο σου στα μεγαλομπακάλικα τής Γερμανίας.

Σε βγάλανε, ψαράκι, από τη γυάλα σου και στη συνέχεια σε πέταξαν στον ωκεανό με τα σκυλόψαρα, που έχουν τους δικούς τους κανόνες... διατροφής.

...Κατάλαβες τώρα, ψαράκι, πόσο αξίζει η γυάλα σου;

Γιατί αυτή είναι η καλύτερη γωνιά στον κόσμο - το καλύτερο οικόπεδο - και την κοστολογούν μόλις 300 δις συμπεριλαμβανομένων και των... αρχαιοτήτων.

...Κατάλαβες τώρα γιατί αλλάζουν το ονοματάκι στην Εθνική σου Οδό;

Θέλεις 20€ πλέον για να πας από Αθήνα στη Θεσσαλονίκη χρησιμοποιώντας την Εθνική σου Οδό, ενώ ήταν υποχρέωση τού κράτους να την κατασκευάσει και όχι να την ξεπουλήσουν στον κάθε "όμορφο" που παριστάνει τον... εργολάβο.

...Κατάλαβες τώρα γιατί σου πουλάνε φθηνά τα... χαζοκούτια;

Για να σε κάνουν να τρως κουτόχορτο στα λιβάδια των... σήριαλς. Για να σε πετάνε μπαλάκι από τη μεσημεριανή χαζοβιόλα στον απογευματινό πληρωμένο τελάλη της προπαγάνδας τους.

...Κατάλαβες τώρα γιατί σ' έδιωξαν από το χωριό και από τη γη σου, δίνοντάς σου μια θέση στο... "δημόσιο";

Για να τα δώσουν δωρεάν στους νέους... "εποίκους".
Διαβάστε περισσότερα: http://totefteri.blogspot.com/2010/12/blog-post_4483.html#ixzz18Oq6IMs9

Δε με νοιάζει - Οικονομόπουλος

Βροχή

…Βροχή, που τα μικρά παιδιά

κυττάζουνε χαρούμενα

μέσ' από κάμαρη ζεστή,

κι' όσο πληθαίνει το νερό

και πέφτει πιο μεγάλo

χτυπούν τα χέρια και πηδούν.

Βροχή, που ακούν οι γέροι

με σκυθρωπήν υπομονή,

με βαρεμό κι' ανία·

γιατί εκείνοι από ένστικτον

δεν αγαπούνε διόλου

βρεμμένο χώμα και σκιαίς.

Βροχή, βροχή - εξακολουθεί

πάντα ραγδαία να βρέχη.

Μα τώρα πια δεν βλέπω.

Θόλωσ' απ' τα πολλά νερά

του παραθύρου το υαλί…

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Μαζί τα φάγαμε

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και συγκεκριμένα κατά την Ιταλική κατοχή, σε κάποιο νησί του Ιονίου η ομάδα κατοχής των Ιταλών είχε επιτάξει το Δημαρχείο, που βρισκόταν στην κεντρική πλατεία του νησιού και το είχε μετατρέψει σε αρχηγείο της...
Ο επικεφαλής της ομάδας κατοχής, Ιταλός αξιωματικός είχε θρονιαστεί στο γραφείο του δημάρχου και από το παράθυρό του απολάμβανε τη θέα προς την πλατεία του νησιού. Στο κέντρο της πλατείας υπήρχε μια όμορφη εκκλησία και δίπλα ακριβώς ένα πανύψηλο καμπαναριό με ένα περίτεχνο ρολόι στη μέση. Μάταια περίμενε ο Ιταλός αξιωματικός να το ακούσει να χτυπάει γιατί το ρολόι αυτό είχε εδώ και καιρό σταματήσει λόγω βλάβης.
Ο Ιταλός αισθάνθηκε χρέος του να αποκαταστήσει τη βλάβη και έτσι φρόντισε και έμαθε από το δήμαρχο του νησιού ότι το ρολόι είχε σταματήσει γιατί δεν υπήρχε λάδι για να λαδώσουν τα γρανάζια του. Τότε ο αξιωματικός χωρίς δεύτερη σκέψη πρόσφερε στον δήμαρχο έναν τενεκέ 12 λίτρων, παρθένο ελαιόλαδο, έτσι ώστε να λαδωθούν τα γρανάζια και να δει και πάλι το ρολόι να δουλεύει και πάλι, και να ακούσει την καμπάνα να χτυπάει ρυθμικά την ώρα.
Ο δήμαρχος πήρε το λάδι και το ίδιο βράδυ κάλεσε στο σπίτι του τον ταμία του δημοτικού συμβουλίου και του έδωσε μία νταμιτζάνα με 6 λίτρα παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο, λέγοντας του ότι ο Ιταλός αξιωματικός ενδιαφέρεται να δει το ρολόι να δουλεύει και πάλι και πως θα έπρεπε γρήγορα να φτάσει το λάδι στα χέρια του συντηρητή του ρολογιού.
Την άλλη μέρα το πρωί ο ταμίας πήγε στην κεντρική εκκλησία του νησιού να βρει τον παπά. Στα χέρια του κρατούσε ένα μπουκάλι με 3 λίτρα παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο. Είπε στον παπά πως ως υπεύθυνος της εκκλησίας, άρα και του ρολογιού, ήταν δική του υπόθεση να φροντίσει ώστε το λάδι να φτάσει στα χέρια του συντηρητή του ρολογιού, με σκοπό να λαδωθούν τα γρανάζια του και να αρχίσει και πάλι να δουλεύει, όπως δηλαδή επιθυμούσε να γίνει ο Ιταλός αξιωματικός.
Ο παπάς πήρε το λάδι και το ίδιο μεσημέρι φώναξε τον νεωκόρο στο γραφείο του. Του εξήγησε την επιθυμία του Ιταλού αξιωματικού να δει το ρολόι να δουλεύει και του είπε πως γι’ αυτό το λόγο προσφέρει 1 λίτρο παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο. Τον παρακάλεσε αν θα μπορούσε να πάει το λάδι αυτό στον συντηρητή του ρολογιού και να του πει να πιάσει αμέσως δουλειά και να αρχίσει να λαδώνει το ρολόι. Ο νεωκόρος έφυγε αμέσως για να εκτελέσει την εντολή του παπά.
Μετά από λίγη ώρα χτυπούσε την πόρτα του συντηρητή του ρολογιού και αφού του εξιστόρησε τα όσα είχαν συμβεί του έδωσε ένα μπουκαλάκι με 200 γραμμάρια παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο και του ζήτησε να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατό να λαδώνει το ρολόι για να μην δυσαρεστηθεί ο Ιταλός αξιωματικός.
Ο συντηρητής του ρολογιού, όταν έμεινε μόνος, κοίταξε με δέος το πολύτιμο περιεχόμενο του μικρού μπουκαλιού. Σκέφτηκε πόσο νόστιμες θα έκανε τις λαχανίδες που επί μήνες έτρωγε αυτός και η οικογένειά του. Πόσο καλό θα έκανε στο παιδιά του λίγο λάδι που τους έχει ξεραθεί ο οισοφάγος από την μπομπότα! Την ίδια όμως στιγμή σκέφτηκε με τρόμο την αντίδραση του Ιταλού αξιωματικού αν δεν έκανε αυτό που τον είχε προστάξει μέσω του νεωκόρου, μιας και τους υπόλοιπους κρίκους αυτής της αλυσίδας τους αγνοούσε!
Το ίδιο απόγευμα το ρολόι χτύπησε και πάλι μετά από πολύ καιρό, έξι φορές. Στην αρχή οι νησιώτες νόμισαν πως κάποιος είχε πεθάνει και σταυροκοπήθηκαν λέγοντας «ζωή σε λόγου μας». Αργότερα όμως, έμαθαν από τον παπά της εκκλησίας που τους μάζεψε για τον εσπερινό ότι ο καλός Ιταλός αξιωματικός είχε προσφέρει παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο για να βάλει σε λειτουργία το ρολόι τους και πως γι’ αυτό και μόνο θα έπρεπε να αισθάνονται μεγάλη ευγνωμοσύνη που ο Κύριος, αν και περνάνε δύσκολες στιγμές, στη μέση ενός φριχτού πολέμου, τους έστειλε αυτόν τον μεγαλόψυχο Ιταλό.
Φυσικά το ρολόι στην κεντρική πλατεία του νησιού σταμάτησε να δουλεύει μετά από μία εβδομάδα και ο Ιταλός αξιωματικός έστησε στον τοίχο του καμπαναριού τον Έλληνα συντηρητή και τον εκτέλεσε ένα πρωί, παρουσία του δημάρχου, του ταμία, του παπά, του νεωκόρου και των υπολοίπων κατοίκων του νησιού για παραδειγματισμό!

Στάση πληρωμών

Νέες λέξεις εισβάλλουν με ταχύτητα φωτός στην καθημερινότητά μας.

Μέχρι χτες ξέραμε για τρίο, τώρα μάθαμε την τρόικα.

Γνωρίζαμε το μνημόσυνο (στα 40, στο εξάμηνο, στον χρόνο), τώρα το μνημόνιο λένε θα κρατήσει πολλά χρόνια.

Είχαμε ακούσει για επιμήκυνση πέους, μάθαμε και την επιμήκυνση χρέους.

Τελευταία ακούω και για στάση πληρωμών.

Δεν ξέρω τι είναι αλλά... κάπως έτσι τη φαντάζομαι.

Σου είπαν πως τα πλοία που είναι στα λιμάνια είναι πάντα ασφαλή.
Μα δεν φτιάχτηκαν γι' αυτό...

Ίσως βρέξει

Απ’ τα πάθη τ’ ανθρώπινα
όποιο έβρισκα το ’πινα
σα σφουγγάρι
και τα εφτά τα θανάσιμα
τα μετρώ για παράσημα
που ’χω πάρει.
Τώρα εδώ στο γραφείο μου
έχω ανοίξει το βίο μου
ραβασάκι
και μετράω το άχτι μου
με τα παφ και τη στάχτη μου
στο τασάκι.
Ίσως βρέξει… ποιος νοιάζεται;
το μυαλό μου κουράζεται
κάνει γκέλες…
Πες μου εσύ, διορθώνεται
το κενό αν πλαισιώνεται
με κορδέλες;

Η καρδερίνα (παραμύθι)

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μακρινό βασίλειο της Άπω Ανατολής, ζούσε ένας πλούσιος πρίγκιπας που είχε ότι λαχταρούσε η ψυχή του. Έμενε σε ένα παλάτι με υπέροχους κήπους, όπου φιλοξενούσε πολλά ζώα και ακόμα πιο πολλά πουλιά.
Μια μέρα ένας γυρολόγος πέρασε από το παλάτι του και προσπάθησε να πουλήσει στον πρίγκιπα λίγη από την πραμάτεια του για να κερδίσει κάποια χρήματα.
Αυτό που τράβηξε την προσοχή του Πρίγκιπα ήταν μια καρδερίνα που ήταν σε ένα μεγάλο ξύλινο κλουβί μαζί με ένα αηδόνι. Η καρδερίνα ήταν πανέμορφη με πολύ έντονα χρώματα.
(Ο μύθος λέει ότι όταν ο Θεός έφτιαχνε τα πουλιά, άφησε τελευταία την καρδερίνα. Του είχαν τελειώσει όμως όλα τα χρώματα. Πώς λοιπόν να χρωματίσει την καρδερίνα; Σφούγγισε καλά όλες τις μπογιές που είχαν απομείνει και έβαψε με το περίσσευμα αυτό την καρδερίνα. Έτσι η καρδερίνα έχει στο σώμα της απ’ όλα τα χρώματα.)
Ο πρίγκιπας ρώτησε τον γυρολόγο γιατί η καρδερίνα ήταν στο ίδιο κλουβί με το αηδόνι.
- Παλιά ιστορία, είπε ο γυρολόγος. Η καρδερίνα και το αηδόνι έχουν μεγαλώσει μαζί και κελαηδούν υπέροχα μαζί. Όμως όταν τα χωρίσω δεν κελαηδά κανένα.
Και πραγματικά έβγαλε το πανί που σκέπαζε το κλουβί και αμέσως η καρδερίνα και το αηδόνι άρχισαν το μελωδικό τραγούδι τους και ο πρίγκιπας αλλά και όσοι ήταν μπροστά μαγεύτηκαν.
- Άκου έμπορε, την αγοράζω αυτή την καρδερίνα.
- Εντάξει αφέντη μου, θα σου ετοιμάσω τα πουλιά για να τα πάρεις, αποκρίθηκε ο γυρολόγος.
- Δεν κατάλαβες, μόνο την καρδερίνα θέλω. Αυτή είναι πραγματικά σπάνια και όμορφη. Τι να το κάνω το αηδόνι; Δεν βλέπεις πόσα σπάνια πουλιά έχω εδώ; Νομίζεις ότι θα ήθελα ένα ασήμαντο αηδονάκι; βρυχήθηκε ο πρίγκιπας.
- Μα άρχοντά μου, αν τα χωρίσεις, θα μαραζώσουν. Δεν κελαηδάνε όταν δεν είναι μαζί.
- Ανοησίες, σκέφτηκε ο πρίγκιπας. Άκου αν τα χωρίσεις δεν κελαηδάνε…
Και αμέσως έδωσε στο γυρολόγο ένα πουγκί με χρυσές λίρες για να αγοράσει την καρδερίνα.
Ο γυρολόγος δεν ήθελε να χωρίσει τα πουλιά, όμως είχε ανάγκη από τα χρήματα αυτά και τελικά έδωσε την καρδερίνα μόνη, αφού μάταια προσπάθησε να πείσει τον πρίγκιπα να πάρει και το αηδόνι.
Πήρε λοιπόν ο πρίγκιπας την καρδερίνα και την έβαλε στο πιο όμορφο κλουβί. Ήταν χρυσό και στολισμένο με ρουμπίνια, ζαφείρια και πολύτιμα πετράδια.
Μάταια όλοι στο παλάτι περίμεναν ν' ακούσουν το μαγικό κελάηδισμα της καρδερίνας που άκουσαν την πρώτη μέρα. Αυτή δεν έβγαζε άχνα, είχε χάσει λίγο το χρώμα της, αφού δεν έτρωγε καλά και γενικά δεν είχε καμιά διάθεση για τίποτε.
Έτσι μια μέρα ο πρίγκιπας αποφάσισε να βρει τον γυρολόγο. Έστειλε τον έμπιστο γραμματέα του να του τον φέρει μπροστά του. Και όταν έφτασε του ζήτησε θυμωμένος εξηγήσεις.
- Γυρολόγε με κορόιδεψες. Η καρδερίνα δεν αξίζει τίποτε. Δεν κελαηδάει, έχασε το χρώμα της, δεν πετάει.
- Άρχοντά μου σε είχα προειδοποιήσει, αλλά δε με άκουσες. Δεν έπρεπε να τη χωρίσεις ποτέ από το αηδόνι. Δεν ξέρεις ότι χωρίς αγάπη σ’ αυτόν τον κόσμο δεν γίνεται τίποτε;
Ο πρίγκιπας ντράπηκε για την χαζομάρα του και αμέσως ζήτησε από τον γυρολόγο να βάλει το αηδόνι στο κλουβί μαζί με την καρδερίνα.
Έπρεπε να είστε από μια μεριά να δείτε. Τα πουλιά έκαναν σαν τους ανθρώπους, χοροπηδούσαν χαρούμενα, ακουμπούσαν τα φτερά τους, κυνηγούσαν το ένα το άλλο.
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά ότι η πραγματική αγάπη δε σβήνει, δε χάνεται και βρίσκει πάντα το δρόμο της.

Φράγκο ρεζέρβα φαλιμέντο

Διαβάζω ότι είμαστε στην πρώτη θέση παγκοσμίως, στις χώρες με τις μεγαλύτερες πιθανότητες χρεοκοπίας, την ώρα που το spread των δεκαετών ομολόγων εκτινάχθηκε πάνω από τις 900 μ.β, με ανοδική τροχιά.
Κατά άλλους έχουμε ήδη χρεοκοπήσει και δεν το έχουμε καταλάβει!
Η Ελλάδα, σύμφωνα με την....Capital Market Authority (CMA) εμφανίζει πιθανότητες χρεοκοπίας με 52%.
Ακολουθούν η Βενεζουέλα με 49.66%, η Ιρλανδία με 40,09%, η Αργεντινή με 34,64% και το Πακιστάν με 33.68%.
Αυθόρμητα θυμήθηκα τους στίχους από ένα παλιό τραγουδάκι του Μηλιώκα.

Τσίρκο, παράγκα, φίρμα γκρέκα
τέμπο, μουργέλα, αγγαρεία
γκράντε μαέστρο καλαμπόρτζο
ράτσα μπαρούφα, ομελέτα, ιστορία.

Μάτσο αμάκα καπιτάλε
σκάρτο, τανάλια, πολιτσία
φράγκο, ρεζέρβα, φαλιμέντο
περκέ μαντζάρε σοσιαλίστε κομπανία.

Σβέλτα, μαντόνα, μανιβέλα
φρένο, στραπάτσο, αραμπόλα
μόδα, καβάλα, ντόλτσε βίτα
τρόμπα, φιγουρα, σαχλαμάρα κι άρπα-κόλλα...

Μασκαρά, γκρέκο μασκαρά
μασκαρά, γκρέκο μασκαρά!!!

Ο βασιλιάς είναι γυμνός

Μια φορά κι έναν καιρό σε μια μεγάλη πόλη βασίλευε ένας Βασιλιάς που του άρεσαν τα όμορφα ρούχα.
Μια μέρα κατέφτασαν στην πόλη του τρεις κατεργάρηδες. Είπαν πως ήξεραν να υφαίνουν ρούχα πανέμορφα από ένα μαγικό πανί που μονάχα οι ανίκανοι και οι ανόητοι δεν μπορούσαν να δουν.
«Σπουδαία ιδέα» σκέφτηκε ο Βασιλιάς. «Θα μάθω ποιοι από τους ανθρώπους μου είναι ανίκανοι και θα ξεχωρίζω τους έξυπνους από τους βλάκες». Και έδωσε αμέσως στους τρεις κατεργάρηδες χρυσά νομίσματα για να αρχίσουν το πανί τους να υφαίνουν.
Οι μέρες περνούσαν και ο Βασιλιάς σκέφτηκε: «Θα στείλω τον καλύτερό μου υπουργό να δει τι κάνουν». Έτσι κι έγινε.
«Θεέ μου!» σκέφτηκε ο γερο-υπουργός μόλις βρέθηκε μπροστά στους αργαλειούς. «Δεν βλέπω τίποτα!». Μα δεν το είπε φωναχτά. Οι τρεις κατεργάρηδες του έδειχναν δεξιά και αριστερά, μα εκείνος και πάλι δεν έβλεπε τίποτα. «Να είμαι άραγε τόσο ανίκανος, τόσο βλάκας;» σκέφτηκε. «Ω, μα είναι υπέροχα, τα καλύτερα!» είπε ο γερο-υπουργός. «Τι σχέδια! Και τι χρώματα! Τρέχω αμέσως να το πω στον Βασιλιά». Κι έτσι οι τρεις κατεργάρηδες τσέπωσαν κι άλλα χρυσά νομίσματα και εξακολούθησαν να υφαίνουν στους αδειανούς αργαλειούς τους.
Ο Βασιλιάς έστειλε και άλλους υπουργούς του να δει την πρόοδό τους. «Εξαίσια» του έλεγαν όλοι, «ρούχα αντάξια για να τα φορέσει στη μεγάλη παρέλαση!». Ο Βασιλιάς γέμισε τους τρεις κατεργάρηδες με πολλά παράσημα.
Την παραμονή της παρέλασης ξενύχτησαν για να αποτελειώσουν τα ρούχα. Καμώνονταν πως έκοβαν το πανί στον αέρα με μεγάλα ψαλίδια και πως έραβαν με βελόνες χωρίς κλωστή. «Έτοιμα!» ανακοίνωσαν με μια φωνή. Ο Βασιλιάς γδύθηκε και οι τρεις κατεργάρηδες καμώθηκαν πως τον έντυναν με τα καινούρια ρούχα.
Ανήμερα της παρέλασης, ο Βασιλιάς βγήκε με τα καινούρια ρούχα από το παλάτι του στους δρόμους. Aπό τα παράθυρα οι υπηρέτες του φώναζαν «Δέστε πόσο του πάνε τα καινούρια ρούχα του βασιλιά μας!». Και κανείς τους δεν ήθελε να παραδεχτεί πως έβλεπε τίποτα, γιατί έτρεμαν την οργή του…
Ο λαός έκπληκτος παρακολουθούσε την πομπή με τον Βασιλιά να περνά μπροστά του.
«Μα αυτός δεν φοράει τίποτα!» φώναξε ξαφνικά ένα παιδάκι.
«Ένα παιδάκι λέει πως ο Βασιλιάς είναι γυμνός!» είπε ένας άλλος. Και ύστερα κι άλλος, κι άλλος κι άλλοι πολλοί μαζί: «O ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ!».
Ο Βασιλιάς ανατρίχιασε. Ήξερε πως έλεγαν την αλήθεια, μα εξακολούθησε να βαδίζει επικεφαλής της πομπής, ενώ πίσω του οι αυλικοί κρατούσαν ψηλά την ουρά από την ανύπαρκτη φορεσιά για να μην σέρνεται στο χώμα.
Από εκείνη τη μέρα κανείς δεν ξανάκουσε για τον βασιλιά με την ανύπαρκτη φορεσιά.

Αυτά έγραψε κάποτε ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.
Κι ένα παραμύθι είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να πεις ορισμένες αλήθειες.
(Λόγω των ημερών αφιερωμένο σ’ όλους τους άρχοντες… Πρώην, νυν και επόμενους).

Αμπελοφιλοσοφίες

◊ Θα εκτιμήσεις κάτι μόνο όταν το χάσεις και θα το χάσεις γιατί ποτέ δεν το εκτίμησες όπως του άξιζε…
◊ Αξίζει να ζούμε για τα όνειρα και όχι για τις αναμνήσεις.
◊ Τα πιο όμορφα παραμύθια είναι αυτά με λυπημένο τέλος, γιατί σε κάνουν να τα πιστέψεις...
◊ Όταν το παρελθόν γίνεται η πιο δυνατή νοσταλγία το παρόν σωπαίνει και το μέλλον καταδικάζεται στην πιο βαριά ποινή... Να θυμάται για πάντα!
◊ Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει τη σιωπή σου δεν μπορεί να καταλάβει και τα λόγια σου.
◊ Επιδιώκεις απεγνωσμένα να διαγράψεις έναν άνθρωπο από το μυαλό σου και όταν βρεις το τρόπο απλά μετάνιωσες γιατί δεν είναι εύκολο να διαγράψεις κάποιον που σε έκανε να ονειρεύεσαι.
◊ Ότι δεν μπορείς να λύσεις με το μυαλό σου, προσπάθησε να το λύσεις με την καρδιά σου. Ότι δεν μπορείς να κατανοήσεις προσπάθησε να το αισθανθείς.
◊ Ζήσε με το θέλω της καρδιάς σου και όχι με το πρέπει των άλλων. Ποτέ μην κλάψεις για κάτι που δεν έχεις… άσε τους άλλους να κλαίνε που δεν έχουν εσένα.
◊ Όποιος αγαπά ελπίζει, όποιος ελπίζει περιμένει, όποιος περιμένει επιμένει, όποιος επιμένει νικά.
◊ Όπου και να' μαι, θα σε θυμάμαι μ' όποια και να' μαι, θα σε ζητώ,
δικαίωμά σου να με ξεχάσεις, δικαίωμά μου να σ' αγαπώ!
◊ Μη ντρέπεσαι για τα δάκρυά σου. Η ντροπή ανήκει σε αυτόν που σε έκανε να κλάψεις.
◊ Υπάρχουν μερικές στιγμές που είναι ικανές να σταματήσουν το χρόνο. Μη τις ξεχάσεις ποτέ και ποτέ μη προσπαθήσεις να τις ξαναζήσεις…
◊ Ο χειρότερος τρόπος να σου λείπει κάποιος είναι να είναι δίπλα σου και να ξέρεις ότι δεν τον έχεις.
◊ Τα πιο σοβαρά πράγματα λέγονται στη πλάκα!

Το τεστ του γουρουνιού

Πάρε ένα λευκό χαρτί και ζωγράφισε ένα γουρούνι.
Μην κατεβαίνεις πιο κάτω πριν το ζωγραφίσεις!
Μην κλέβεις!
Ζωγράφισε!
Εντάξει; Τέλειωσες;
Το γουρούνι χρησιμοποιείται για τεστ προσωπικότητας...

Τα μολύβια κάτω και πάμε να "δούμε" τι έκανες...

Εάν το έχεις ζωγραφίσει:
* Στο πάνω μέρος της σελίδας: είσαι θετικός και αισιόδοξος.
* Προς το κέντρο: είσαι ρεαλιστής.
* Προς το κάτω μέρος της σελίδας: είσαι απαισιόδοξος και λίγο αρνητικός.
* Εάν κοιτάζει προς τα 'αριστερά : πιστεύεις στην παράδοση, είσαι φιλικός και θυμάσαι εύκολα ημερομηνίες: Εορτές, επετείους,...
* Εάν κοιτάζει προς τα δεξιά: είσαι καινοτόμος, δραστήριος αλλά δεν έχεις την αίσθηση τις οικογένειας και δεν δίνεις σημασία στις ημερομηνίες.
* Εάν κοιτάζει προς εσένα: είσαι ευθύς, χαίρεσαι να κάνεις τον δικηγόρο του διαβόλου και δεν έχεις πρόβλημα να αντιμετωπίσεις καταστάσεις.
* Εάν ζωγράφισες λιγότερα από 4 πόδια: είσαι διστακτικός ή ζεις μία περίοδο μεγάλων αλλαγών στην ζωή σου.
* Εάν ζωγράφισες 4 πόδια: είσαι σίγουρος, επίμονος και στέκεσαι στις ιδέες σου.
* Εάν ζωγράφισες περισσότερα από 4 πόδια: είσαι ηλίθιος.
Το μάκρος της ουράς δείχνει την ποιότητα των σεξουαλικών σχέσεων (κοινώς το μέγεθος μετράει!!!).
Ποιος ξέχασε να ζωγραφίσει την ουρά;;;

Η αγάπη πονάει!

Δε φτάνει να θες, πρέπει και να μπορείς

Ήταν κάποτε ένας δράκος.

Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σπηλιές. Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο, πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του, και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.
Μια μέρα λοιπόν μια νεράιδα ήρθε και κάθισε στη μύτη του... Ο δράκος ξαφνιάστηκε. Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:
- Δε φοβάσαι μήπως σε φάω;
- Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις.
- Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;
- Όχι.. όποτε θέλω εξαφανίζομαι.
- Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω;
Η νεράιδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση... όμως του απάντησε:
- Όχι.. όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.
Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει... όμως τα νύχια του κάρφωσαν τη μικρή νεράιδα...
Θέλησε να τη φιλήσει... μα η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της.
Ο δράκος δάκρυσε... όμως τα δάκρυά του την έπνιγαν.
Η μικρή νεράιδα πέθαινε στην αγκαλιά του...
...του ψιθύριζε απλά το μυστικό...
...ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ...
...ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ...
(http://www.agioritikovima.gr/site)

Πινόκιο!!!

Εκλογές.
Μια βδομάδα έμεινε…
Ό,τι ψέμα προλάβουν να πουν, πρόλαβαν.
Άσχετα αν δεν τους πιστεύει κανείς, έχουν πάρει σβάρνα τα χωριά και βγάζουν λόγους…
Δεν είναι ένας, δεν είναι δυο, είναι πολλοί πανάθεμά τους...

Κι όλοι τους ψώνια.
Με φυλλάδια και καρτούλες με τις μούρες τους.
Γεμίσαμε σωτήρες!

Ενός λεπτού σιγή (Βασίλης Τερλέγκας)

Το έπος του κώλου (ποίημα)

Κώλοι πολλοί υπάρχουνε εις το ωραίον φύλον
με σχήματα διάφορα σε μέγεθος ποικίλον.

Κώλοι χοντροί, κώλοι λεπτοί, κώλοι απαλοί κι αφράτοι,

κώλοι σα ζύμη μαλακοί και κώλαροι τριζάτοι,

κώλοι σκληροί σαν πέτρινοι και άλλοι λαστιχένιοι,

κώλοι δροσάτοι, τροφαντοί και κώλοι μαραμένοι.

Κώλοι σαν τριαντάφυλλο και κώλοι σαν αχλάδι,

κώλοι που προκαλούν κλοτσιά κι άλλοι που θέλουν χάδι,

κώλοι σαν αλαβάστρινοι, που μοιάζουν με καθρέφτη

κώλοι που θέλουν φίλημα κι άλλοι που θέλουν νέφτι.

Κώλοι ακριβοί, κώλοι φτηνοί, μονάχα δυο παράδες

και κώλοι που προσφέρονται εις τους κωλομπαράδες.

Κώλοι αριστουργήματα, όλο καλλιγραφία

και κώλοι σαν της μυλωνούς την ανορθογραφία.

Κώλοι που σε ζαλίζουνε σαν τους κρυφοκοιτάς

και που σε κάνουνε να λες… «ή ταν ή επί τας!»

Κώλοι οπού το βλέμμα σου δεν ξεκολλά ευκόλως

που τους θωρείς όταν περνούν κι αναφωνείς: «Τι κώλος!»

Σημειώσεις.

1. Το ποιηματάκι το είδα στο igitha.blogspot.com και μου άρεσε. Παρέλειψα και κάποιους κώλους για λόγους συντομίας. Όποιος το χαρακτηρίσει "του κώλου" δεν έχει καθόλου ποιοτικό και ποιητικό γούστο.

2. Ο διαχειριστής του blog διανύει περίοδο μειωμένης έμπνευσης και αυξημένης ερωτικής διέγερσης, εξού και η ροπή των αναρτήσεων προς την α-κωλασία.

Θα μου πείτε... δικαιολογίες του κώλου!

Έρευνα

Σε άρθρο του "Ελεύθερου Τύπου" παρουσιάζεται η έρευνα μιας ξένης ψυχολόγου για τη σχέση που έχουν τα εσώρουχα μιας γυναίκας με την προσωπικοτητά της.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Κόκκινα εσώρουχα: Δηλώνουν φλογερή προσωπικότητα, δυναμική και ενεργητική γυναίκα, που δε θα διστάσει να δηλώσει τι ακριβώς ζητάει.

Σε τόνους του δέρματος: Υποδηλώνει γυναίκα καλόβολη και ισορροπημένη, ένα χαρακτήρα προσγειωμένο.

Μαύρα εσώρουχα: Το μαύρο δείχνει μια προσωπικότητα ισχυρή όμως ταυτόχρονα και αποπνικτική! Αυτή η γυναίκα έχει λεπτή γοητεία και είναι πολύ παθιασμένη.

Ροζ εσώρουχα: Υποδηλώνουν προσωπικότητα ρομαντική, ευγενική που επιζητεί τη στοργή. Είναι θηλυκή, ευαίσθητη και δεν θα πάρει ποτέ τον έλεγχο στα χέρια της, περιμένοντας από τον άνδρα πρωτοβουλίες.

Χωρίς εσώρουχα: Η γυναίκα που προτιμά να μη φορά εσώρουχα έχει πολλή αυτοπεποίθηση στο σεξ και έχει ανοιχτό χαρακτήρα.

Λευκά εσώρουχα: Δείχνουν μια γυναίκα που είναι αθώα, αλλά ανοιχτή σε νέες προκλήσεις. Μια γυναίκα που προτιμά τα λευκά εσώρουχα συνήθως είναι πρόθυμη “μαθήτρια” στο σεξ.

Χρωματιστά εσώρουχα (πορτοκαλί, κίτρινο): Το έντονο χρώμα δημιουργεί συναισθήματα ενθουσιασμού και ζωντάνιας, ενώ παράλληλα ανεβαίνουν ο παλμός της καρδιάς, η πίεση του αίματος και ο ρυθμός της αναπνοής. Η προτίμηση σε αυτά τα εσώρουχα δείχνει γυναίκα με τάση να προκαλεί.

.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι στο Χωρίς εσώρουχα ο ανοιχτός χαρακτήρας!

Δε μας διευκρινίζει όμως πόσο ανοιχτός είναι...

Τι είναι η ευτυχία

Ο παπάς ήταν και θεολόγος, τέλη δεκαετίας '40 με αρχές δεκαετίας '50. Ψευδός και με έντονη χωριάτικη προφορά.

ΠΑΠΑΣ: Θέλω να μ' πείτι τι είν' ευτυχία.
ΜΑΘΗΤΗΣ Α': Ευτυχία είναι να είμεθα με τον Χριστόν! (Με στόμφο).
ΠΑΠΑΣ: Κάτθ' κάτου! Άλλουθ να μαθ πει!
ΜΑΘΗΤΗΣ Β': Κύριε, κύριε!
ΠΑΠΑΣ: Κηργιά! Λέγε!
ΜΑΘΗΤΗΣ Β': Ευτυχία είνι να είμαστε καλοί ανθρώποι!
ΠΑΠΑΣ: Κάτθ' κάτου, ρεμπεθκέ! Άλλουθ!
Το βιολί κράτησε πολύ, ο παπάς άρχισε να δαιμονίζεται.
ΠΑΠΑΣ: Είθτι ούλοι ρεμπεθκέδεθ! Να θαθ πω εγώ ρε τι είν' ευτυχία!
Σιγή ιχθύος από κάτω.
ΠΑΠΑΣ: Ευτυχία ρε είν' να βλέπειθ τα πιδάκια την Κυριακή θτουν Αη – Λάδαρου, καθαρούλια, μπαλουμένα, κθυπολητούλια, να κρατάν θτου χέρι τη λαμπαδούλα τς κι να πθάλλουν του Ωθαννά κι να βλέπειθ' την ευτυχία να λάμπ' θτα προυθουπάκια τθ'! Αυτό ρε είν' ευτυχία! Ρεμπεθκέδεθ!

Δεν

Δεν σαλπάραμε.
Ανοίξαμε πανιά κι αναμέναμε…
Κι όσον ο καιρός δεν μας έκανε τη χάρη
αύξανε η ένταση, η ανυπομονησία.
Θέλαμε εμείς να φτιάξουμε καιρό:
κεραυνοί εκτοξεύονταν μες απ’ τα μάτια,
βροντές απ’ τα μελανιασμένα
-ίσως το κόκκινο κρασί;- ακόρεστα χείλη.
Σταγόνες βροχής αυλάκωναν τις παρειές
κίτρινες, χλωμές
-ίσως τ’ αμέτρητα τσιγάρα;- όταν πια έπεφτε πάλι σιωπή.
Μα άνεμος δεν σηκωνόταν.
Μήτε ούριος, μήτε όμως θυελλώδης
να εκδοθεί επίσημα πλεύσης απαγορευτικό,
νικημένοι να επιστρέψουμε και άπραγοι σ’ αυτό που λέμε εστία,
μα δίχως ενοχή πως τάχατες δεν το παλέψαμε.

Δικός σου για πάντα

Κάποτε θα 'ρθουν

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε.

Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε!

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν.

Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν.

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα,

υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα.

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος

Λεζάντα

Είναι τρέλα!!!
Να ξαπλώσεις στο χαλί και να τα θαυμάζεις με τις ώρες.
Μετά να τα πάρεις στα χέρια σου και να τα ξεζουμίσεις!
Να τα ρουφήξεις!
Να σε ταξιδέψουν σε πελάγη ευτυχίας.
Κι όταν κουραστείς, να αποκοιμηθείς γλυκά πάνω τους.
Να γίνουν το προσκεφάλι σου…

Αρκεί να τ’ αγαπήσεις.
Μόνο έτσι εκτιμάς την αξία που έχουν τα καλά βιβλία!

Πανσέληνος

Ήταν κάποτε ένα κορίτσι που αγαπούσε πολύ το φεγγάρι, αλλά μόνο όταν ήταν ολόκληρο. Όταν λιγόστευε το φεγγάρι λιγόστευε και το κορίτσι. Ρωτούσε τους μεγάλους ποιος κλέβει το φεγγάρι και κανείς τους δεν του απαντούσε. Μια νύχτα πήρε τους δρόμους και τα βουνά να το ψάξει. Ήταν μισό το φεγγάρι, μισή και η καρδιά της.

Τότε ένα αστέρι ήρθε και τη ρώτησε τι ψάχνει.
- Ποιος μου κλέβει το φεγγάρι; Πού το πάει; Εγώ το αγαπώ ολόκληρο!
-Έλα να σου δείξω, της είπε το αστέρι. Τίποτα ολόκληρο δε χάνεται, δεν το κλέβει κανείς. Τίποτα το φωτεινό δε σκοτεινιάζει. Κάποτε κρύβεται μόνο για να το αποζητήσουμε ταξιδεύοντας πάνω στο αστέρι της μνήμης...

Αν υπάρχει παράδεισος

Ένας άντρας, το άλογο και ο σκύλος του περπατούσαν σε έναν δάσος. Καθώς περνούσαν κάτω από ένα τεράστιο δέντρο έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε και τους τρεις στάχτη.
Όμως ο άντρας δεν κατάλαβε ότι είχε εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο, και συνέχισε την πορεία του με τα δυο του ζώα (κάποιες φορές περνάει κάποιος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι νεκροί την καινούρια τους κατάσταση…)
Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς και ανέβαιναν σε ένα λόφο. Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός κι αυτοί ίδρωναν και διψούσαν. Σε μια στροφή του δρόμου είδαν μία πανέμορφη μαρμάρινη πύλη που οδηγούσε σε μια πλατεία στρωμένη με πλάκες από χρυσάφι. Ο διαβάτης μας κατευθύνθηκε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο και είχε μαζί του τον εξής διάλογο:
-Καλημέρα.
-Καλημέρα, απάντησε ο φύλακας
-Πώς λέγεται αυτό το τόσο όμορφο μέρος;
-Αυτός είναι ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.
-Τι καλά που φτάσαμε στον Παράδεισο, γιατί διψάμε!
-Μπορείτε Κύριε να μπείτε και να πιείτε όσο νερό θέλετε, και ο φύλακας του έδειξε την πηγή.
-Και το άλογο και ο σκύλος μου διψούν επίσης…
-Λυπάμαι πολύ, είπε ο φύλακας, αλλά εδώ απαγορεύεται η είσοδος στα ζώα.
Ο άντρας αρνήθηκε αν και διψούσε πολύ, αλλά δεν ήθελε να πιει μόνο αυτός. Ευχαρίστησε τον φύλακα και συνέχισε την πορεία του.
Αφού περπάτησαν για αρκετή ώρα στην ανηφοριά, εξαντλημένοι πλέον και οι τρεις, έφτασαν σε ένα άλλο μέρος, η είσοδος του οποίου ξεχώριζε από μια παλιά πόρτα που οδηγούσε σε έναν χωματόδρομο περικυκλωμένο από δέντρα... Στη σκιά ενός δέντρου καθόταν ένας άντρας, και είχε το κεφάλι του σκεπασμένο με ένα καπέλο. Μάλλον κοιμόταν.
-Καλημέρα, είπε ο διαβάτης.
Ο άντρας έγνεψε σε απάντηση με το κεφάλι του.
-Διψάμε πολύ, το άλογό μου, ο σκύλος μου κι εγώ.
-Υπάρχει μια πηγή ανάμεσα σε εκείνα τα βράχια, είπε ο άντρας, δείχνοντας το μέρος. Μπορείτε να πιείτε όσο νερό θέλετε.
Ο άνθρωπος, το άλογο και ο σκύλος πήγαν στην πηγή και κατεύνασαν τη δίψα τους.
Ο διαβάτης γύρισε πίσω να ευχαριστήσει τον άντρα.
-Μπορείτε να ξανάρθετε όποτε θέλετε, του απάντησε εκείνος.
-Επί τη ευκαιρία, πώς ονομάζεται αυτό το μέρος; ρώτησε ο άντρας.
-ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.
-Ο Παράδεισος; Μα, ο φύλακας της μαρμάρινης εισόδου μου είπε ότι εκεί ήταν ο Παράδεισος!
-Εκεί δεν ήταν ο Παράδεισος. Ήταν η Κόλαση, απάντησε ο φύλακας.
Ο διαβάτης έμεινε σαστισμένος.
-Θα έπρεπε να τους απαγορεύσετε να χρησιμοποιούν το όνομά σας! Αυτή η λάθος πληροφορία μπορεί να προκαλέσει μεγάλο μπέρδεμα, είπε ο διαβάτης.
-Σε καμία περίπτωση! αντέτεινε ο άντρας. Στην πραγματικότητα, μας κάνουν μεγάλη χάρη, διότι εκεί παραμένουν όλοι όσοι είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους φίλους τους …
Paulo Coelho.

Άλλα κόλπα!

Το διάβασα στο kampia.blogspot.com και γέλασα.

Το δοκίμασα και έπαθα την πλάκα μου!

"Δοκιμάστε το, δεν θα το πιστεύετε.. Θα προσπαθείτε συνέχεια να το πετύχετε αλλά δεν θα τα καταφέρετε...

1.-Λοιπόν όπως κάθεστε στο γραφείο σας, σηκώστε το δεξί πόδι από το πάτωμα Και κάντε κύκλους δεξιούς όπως τους δείχτες ενός ρολογιού.

2.-Ενώ κάνετε τους κύκλους με το δεξί πόδι (στην φορά των δειχτών ενός ρολογιού), γράψτε τον αριθμό 6 στον αέρα με το δεξί χέρι σας. Το πόδι σας τότε θα αλλάξει κατεύθυνση.

3.-Πάθατε πλάκα ε; Δεν μπορείτε να το κουμαντάρετε! "

Το καλοκαίρι μου!

Κι αν είσαι θάλασσα εγώ σ' αγκάλιασα
κι αν είσαι άνεμος εγώ σε κράτησα
κι άμα το αύριο είναι στο χέρι μου
θα'σαι για πάντοτε το καλοκαίρι μου..

Ένα τραγούδι να το λες - Ζωιδάκης

Θα γράψω ένα τραγούδι να το λες, όταν θα κλαις
κουράστηκα να κλείνω τις πληγές, τις ανοιχτές
το ξέρεις δυο φορές αγάπησα
μα εσύ μονάχα δύο Κυριακές
δε θέλει η καρδιά συναλλαγές.

Άσε με ήσυχο, πήγαινε, μα καλά είμαι εγώ
για ό,τι αγαπώ μονάχος μου θα πολεμώ
κι αν δε σου ταίριαξα, παιχνίδι σου δε θα γενώ
πήγαινε, μα καλά είμαι εγώ.

Ξημέρωσα και πάλι στα στενά και χάθηκα
κρατούσα τις κουβέντες φυλαχτό, πικράθηκα,
τα λόγια σου κι αυτά ήταν δανεικά
που είχες ακούσει κάποιον να σ’ τα λέει
τη λέξη «σ’ αγαπώ» σιχάθηκα.

Καλοκαίρι

Η μεν κούραση είναι προφανής γιατί δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να κοιμηθείς πάνω στα άχυρα, ο δε καύσωνας έντονος καθότι η χωριατοπούλα προσπαθεί με κάθε τρόπο να πάρει αέρα.
Από τη μια λίγες στιγμές χαλάρωσης κι ένας μεσημεριανός υπνάκος κάτω από τον ήλιο είναι απαραίτητα αλλά από την άλλη πώς να πάει μπροστά η γεωργία με τέτοιες σύγχρονες αγρότισσες;

Τη σακούλα, τη σακούλα!!!

Δεύτερο στιλό

...ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΙΛΟ πήρες μαζί σου; Μολύβια έχεις; Γόμα έχεις; Ο διαβήτης έχει μύτη- κατά προτίμηση γαλλική; Χρήματα πόσα να σου δώσω; Θα πάρεις κι ένα μπουκαλάκι νερό; Πήρες την εξεταστική σου ταυτότητα; Πήρες την αστυνομική σου ταυτότητα; Πού θα τα βάλεις; Από την κωλότσεπη του τζιν δεν θα πέσουν; Γιατί δεν βάζεις το άλλο το παντελόνι που κλείνουν οι τσέπες του; Να σου στύψω μια πορτοκαλάδα;

Τι ώρα θα κοιμηθείς, βρε παιδάκι μου, αύριο έχεις να ξυπνήσεις στις 5.30! Αφού έχεις πονοκέφαλο γιατί ακούς heavy metal; Σε χαλαρώνει αυτό το ντάμπα ντούμπα;

Καλά, παιδί μου, ό,τι πεις! Ο,τι πεις, σου χαλάω εγώ χατίρι; Πετάει ο γάιδαρος; Αν πετάει λέει! Αφού τον βλέπω, φτερουγίζει πάνω από το κεφάλι μου! Μόνο μη μου αγχώνεσαι! Και μη μου αγχώνομαι κι εγώ! Ας κάνουμε κι οι δυο πως όλη αυτή η παράνοια, όλη αυτή η απύθμενη ηλιθιότητα- που και καλά θα καθορίσει το μέλλον σου- δεν είναι θέατρο του παραλόγου! Δεν είναι «Η φαλακρή τραγουδίστρια» του Ιονέσκο. Δεν είναι ο άκρατος σουρεαλισμός, ο ορισμός της βλακείας, η χρεοκοπία της Παιδείας, ο θρίαμβος των φροντιστηρίων και των ιδιαίτερων.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΝΟΡΜΑΛ, κάτι απαραίτητο! Είναι κάτι θεάρεστο: αυτό αύριο θα σου δώσει τα εφόδια να κάνεις πίτσες ντιλίβερι ή να σερβίρεις εσπρέσο στις καφετέριες. Τι από τα δυο, διαλέγεις και παίρνεις. (Αυτό λέγεται «επιλογή κατεύθυνσης»).

Γιατί κι εμείς περάσαμε τα λούκια και τα παλούκια, αλλά τότε ήταν άλλες οι εποχές. Ξεκάθαρα τα πράγματα: Εδινες Νομική; Γινόσουν δικηγόρος! Εδινες Ιατρική; Γινόσουν γιατρός! Τώρα δίνεις Οικονομικά και γίνεσαι μανικιουρίστα!



Κι έχεις και τους πανύβλακες στην τηλεόραση να λένε «Καλή επιτυχία σε ΟΛΑ τα παιδιά». Τι λέτε, ρε κατακαημένοι; Μπορούν ποτέ να έχουν καλή επιτυχία ΟΛΑ τα παιδιά; Κάποια θα έχουν καλή. Κάποια θα έχουν μέτρια.
Κάποιοι θα έχουν την κακή τους και την ψυχρή τους.

ΠΑΙΔΕΣ ΕΝ ΚΑΜΙΝΩ... Με ξενύχτια... Με καφέδες που σπάνε τα νεύρα τα σπασμένα... Που τσακίζουν την ψυχολογία την τσακισμένη... Με το μάτι τρελό, ζουν αυτό το σίχαμα. Με το στομάχι κόμπο, βιώνουν το μαρτύριο του Σίσυφου. Που οι κριτές των νεκρών τον έβαλαν να κουβαλάει έναν βράχο στην κορφή του βουνού. Και μόλις έφτανε στην κορφή, η πέτρα έπεφτε. Και φτου πάλι απ΄ την αρχή ο Σίσυφος. Και φτου πάλι απ΄ την αρχή τα παιδιά μας...

Αποσπάσματα από http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4575967
(Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, Έλενα Ακρίτα, 22/5/09)

Κρίση, με πιάνει κρίση...

Κάποτε ένας ραγιάς πήγε στον πασά για ένα πρόβλημα που είχε :
- Πασά μου, έχω μεγάλο πρόβλημα, δεν χωράμε στο σπίτι. Γυναίκα, παιδιά, πεθερικά δεν γίνεται να βολευτούμε σε μία κάμαρα. Κάνε κάτι σε παρακαλώ και θα σε ευγνωμονώ αιώνια.
- Κότες έχεις στο κοτέτσι σου; ρωτάει ο πασάς.
- Εχω πασά μου, απαντάει ο ραγιάς.
- Τότε βάλε τις κότες μέσα στο σπίτι σου και έλα πάλι σε μία εβδομάδα
- Μα, πασά μου, εδώ δεν χωράμε εμείς, θα χωρέσουμε με τις κότες ;
- Κάνε αυτό που σου λέω.
Τι να κάνει ο ραγιάς, σκέφτηκε αφού το λέει ο πασάς δίκιο θα έχει, βάζει τις κότες στο σπίτι του.
Περνάει μία εβδομάδα και νάτος ο ραγιάς εμφανίζεται πάλι.
- Πασά μου, η κατάσταση έγινε ανυπόφορη, δεν αντέχεται με τίποτα.
- Κατσίκια έχεις στο χωράφι σου ; ρωτάει ο πασάς.
- Έχω πασά μου.
- Τότε βάλε και τα κατσίκια στο σπίτι σου και έλα σε δύο εβδομάδες πάλι.
Τι να κάνει ο καημένος ο ραγιάς, υπάκουσε ξανά στον πασά του.
Μετά από δύο εβδομάδες, πάλι τα ίδια παράπονα μέχρι που ο πασάς του λέει να βάλει και τα μουλάρια στο σπίτι και να έρθει σε ένα μήνα.
Αφού πέρασε και ο μήνας ο ραγιάς παρουσιάστηκε ξανά στον πασά, έτοιμος να εκραγεί, αλλά δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά βλέπετε.
- Βγάλε τώρα τις κότες από το σπίτι και έλα την άλλη εβδομάδα.
Μετά από την εβδομάδα εμφανίζεται πάλι ο ραγιάς εμφανώς ανακουφισμένος :
- Πασά μου, να σου φιλήσω τα πόδια, μας έσωσες, πήραμε ανάσα με την σοφή σου απόφαση.
Κι έζησε ο πασάς καλά και ο ραγιάς χειρότερα...

Ανέκδοτο

Ένα από τα
καλύτερα
ανέκδοτα
που έχω ακούσει,
μάλλον στο "Ράδιο Αρβύλα",
χωρίς να 'μαι
και σίγουρος.



Πώς καταλαβαίνει μια γυναίκα ότι είναι πολύ χοντρή;
Όταν πάει στην παραλία εμφανίζονται τα μέλη της GREENPEACE και τη σπρώχνουν προς τη θάλασσα!
Α χα χα χα χα χα χα χα χα χα...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!