Ήταν κάποτε ένα κορίτσι που αγαπούσε πολύ το φεγγάρι, αλλά μόνο όταν ήταν ολόκληρο. Όταν λιγόστευε το φεγγάρι λιγόστευε και το κορίτσι. Ρωτούσε τους μεγάλους ποιος κλέβει το φεγγάρι και κανείς τους δεν του απαντούσε. Μια νύχτα πήρε τους δρόμους και τα βουνά να το ψάξει. Ήταν μισό το φεγγάρι, μισή και η καρδιά της.Τότε ένα αστέρι ήρθε και τη ρώτησε τι ψάχνει.
- Ποιος μου κλέβει το φεγγάρι; Πού το πάει; Εγώ το αγαπώ ολόκληρο!
-Έλα να σου δείξω, της είπε το αστέρι. Τίποτα ολόκληρο δε χάνεται, δεν το κλέβει κανείς. Τίποτα το φωτεινό δε σκοτεινιάζει. Κάποτε κρύβεται μόνο για να το αποζητήσουμε ταξιδεύοντας πάνω στο αστέρι της μνήμης...
