Σάββατο 23 Μαΐου 2009

Το ισχυρό φύλο

Είμαστε το «ισχυρό φύλο».
Και ζούμε - σε μέσο όρο - επτά χρόνια λιγότερο από το «ασθενές».
Και μόνο τα επτά χρόνια αρκούν για να καταρρεύσει ο μύθος της καταπίεσης.

Πού ακούστηκε οι καταπιεζόμενοι να ζουν περισσότερο από τους καταπιεστές;
'Aντρας σημαίνει ένοχος. Για όλα.
Αρχίζετε τη μαζική παραγωγή και διανομή ενοχής σαν μητέρες.

Και συνεχίζετε σαν αδελφές, ερωμένες, σύζυγοι . . . Η ενοχή είναι που μας κόβει επτά χρόνια.
Η ενοχή φέρνει τα εμφράγματα και τα έλκη.
Χάρη σε σας νοιώθουμε πάντα ένοχοι.
Από τη στιγμή που δεν θα βάλουμε το πουλόβερ μας (Γιαννάκη! θα με πεθάνεις!) ως τη στιγμή που πεθαίνουμε (Γιάννη μου, πού με αφήνεις!)
Έτσι που του έρχεται του Γιάννη να ζητήσει συγγνώμη...
Ένοχοι όταν σας αγκαλιάζουμε (σας πνίγουμε).
Όταν δεν σας αγκαλιάζουμε (αδιαφορούμε).
Όταν αφήνουμε τη μαμά μας (εγώ που έδωσα τη ζωή μου για σένα!).
Όταν δεν την αφήνουμε (μα επιτέλους, άντρας είσαι εσύ;).
Όταν σας παντρευόμαστε (σου έδωσα τα καλύτερά μου χρόνια!) κι όταν - οϊμέ! - δεν σας παντρευόμαστε (το αυτό, πιο δραματικά).
Όταν σας πηδάμε (με πλάνεψες, με ζάλισες, με παρέσυρες!) κι όταν δεν σας πηδάμε (κατάλαβα - δεν μπορείς!).
Όταν είμαστε ευγενείς (τοιούτος είναι;) κι όταν δεν είμαστε (τι αγροίκος!).
Κι αλίμονο αν στην ευγενή πράξη της συνουσίας δε δεήσει να σας επισκεφθεί ο οργασμός.
Ένοχοι εμείς και για αυτό. Αποκλειστικά. (Δεν τα καταφέρνεις, χρυσέ μου!).
Και δε φτάνει που ζείτε επτά χρόνια περισσότερο από μας, είστε και προνομιούχες στον έρωτα.
Οι γυναίκες είναι ικανές για απεριόριστο αριθμό οργασμών την ημέρα - εσείς, κύριε, μπορείτε τρίπαξ?
Και με τη νέα σεξουαλική επανάσταση έχουν κατορθώσει να μας περάσουν όλη την ευθύνη για την ικανοποίησή τους.
Έτσι αν η κυρία είναι βραδυφλεγής, είσαι υποχρεωμένος να δουλεύεις δύο ώρες σαν χαμάλης χρησιμοποιώντας όλες τις τεχνικές για να χτυπήσουν κάποτε οι καμπάνες.
Αν δεν χτυπήσουν φταίει ο κωδωνοκρούστης. Ποτέ ο κώδων.
Κι έχουμε και το καθημερινό ξύρισμα...

Νίκος Δήμου – "Σάτιρες" (Νεφέλη 1993). (αποσπάσματα)

Ο Απόλλωνας γεννήθηκε εδώ

Πέντε χιλιόμετρα βόρεια του Ορχομενού και δυο περίπου χιλ. βόρεια από το χωριό Διόνυσο, στη θέση Πολυγύρα, βρίσκεται ο χαμόλοφος της αρχαίας Τεγύρας.
Ο χαμόλοφος, στα πόδια του βουνού Χλωμού, προχωρούσε σαν μικρή Χερσόνησο στη λίμνη Κωπαϊδα και που στην αρχαιότητα τον ονόμαζαν Δήλο.
Πιστεύεται πως σε αυτή την περιοχή ήταν η Τεγύρα με το φημισμένο μαντείο του θεού Απόλλωνα, το ναό του με τις δυο πηγές πίσω του, οι οποίες υπάρχουν και σήμερα.
Επισκεπτόμενος κανείς σήμερα την περιοχή βρίσκει μερικούς λίθους που πρέπει να προέρχονται από το ναό του θεού Απόλλωνα, του Τεγυραία.
Κατά μια εκδοχή εδώ γεννήθηκε ο Απόλλωνας.
Αφού η Λητώ έμεινε έγκυος από το Δία, γύριζε από τόπο σε τόπο να γεννήσει, μα καμιά χώρα δε τη δεχόταν φοβούμενη την οργή της Ήρας.
Αφού πέρασε πολλά μέρη κατέληξε στο βουνό Πτώο, ανατολικά της Κωπαΐδας.
Εκεί όμως τρόμαξε από ένα αγριογούρουνο που πετάχτηκε στο δρόμο της και αμαγκάστηκε να φύγει. Πέρασε βόρεια της λίμνης και κατέληξε στην Τεγύρα.
Εδώ ανάμεσα στις δυο πηγές, Ελαία και Φοίνικα, σε αυτό τον απόμερο τόπο, είδε το φως για πρώτη φοπρά ο θεός της αρμονίας, της γαλήνης και της πνευματικής διαύγειας , ο Απόλλωνας. Κατα τον Πλούταρχο λέγεται και Τεγυραίος Απόλλωνας.
Στο λόφο, τον ονομαζόμενο Δήλο, λειτουργούσε αξιόλογο μαντείο μέχρι τα χρόνια των Μηδικών πολέμων και του Πελοποννησιακού πολέμου και μόνο ύστερα απ' αυτούς έμεινε άφωνο.
Όπως γράφει ο Πλούταρχος, ενώ το μαντείο των Δελφών πανικοβλήθηκε στους περσικούς πολέμους και συμβούλεψε τους Αθηναίους να εγκαταλείψουν τα υπάρχοντά τους και την πόλη τους και να φύγουν, αντίθετα το Τεγυραίο μαντείο έδωσε χρησμό υπέρ των Ελλήνων. Κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο (πάντα κατά τον Πλούταρχο) το Τεγυραίο μαντείο αποδείχτηκε ανώτερο του Δελφικού.
http://viotikoskosmos.wikidot.com/tegira

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Οι ανεκδιήγητοι

Σε κάποιους που είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, που πίστευαν ότι αυτοί μόνο είναι καλοί και ενάρετοι και περιφρονούσαν όλους τους άλλους, είπε ο Κύριος την παραβολή του «Τελώνου και του Φαρισαίου».
Οι δυο αυτοί άνθρωποι ανέβηκαν στο ναό του Σολομώντος να προσευχηθούν.
Οι τελώνες χαρακτηρίζονταν γενικά άνθρωποι άδικοι, ενώ οι Φαρισαίοι, ως διδάσκαλοι του Μωσαϊκού Νόμου, είχαν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και εκτίμηση από τους ανθρώπους.
Ο Φαρισαίος προχώρησε μπροστά, προς το θυσιαστήριο. Στάθηκε όρθιος, για να φαίνεται καλά, κι άρχισε να προσεύχεται υπερβολικά ευχαριστημένος:
— Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου, γιατί δεν είμαι εγώ σαν τους άλλους ανθρώπους, που είναι γεμάτοι κακία: κλέφτες, άδικοι, ανήθικοι…., ούτε σαν αυτόν τον τελώνη· και γύρισε με περιφρόνηση να τον δείξει. Όλοι είναι ένοχοι, άξιοι να καταδικαστούν. Εγώ ξεχωρίζω από όλους, είμαι γεμάτος από αρετές. Νηστεύω… κάνω προσφορές στο ναό παραπάνω από εκείνο που ορίζει ο Νόμος…
Και ο Τελώνης;
Ω! Αυτός δεν αισθανόταν τον εαυτό του άξιο να προχωρήσει. Έμεινε μακριά από το θυσιαστήριο. Με το κεφάλι σκυμμένο. Δεν τολμούσε ούτε τα χέρια του, αλλά ούτε και το βλέμμα του να υψώσει προς τον ουρανό. Μόνο χτυπούσε το στήθος του, γιατί αισθανόταν πόσο αμαρτωλή ήταν η καρδιά του απέναντι στο Θεό.
Μόνο τα χείλη του ψιθύριζαν συνέχεια τούτα τα λόγια: «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ», δηλαδή «Ω Κύριε και Θεέ, σπλαχνίσου με και συγχώρησέ με τον αμαρτωλό!»
Τούτο τον ταπεινωμένο τελώνη, που πίστευε πως ήταν άξιος να τιμωρηθεί, ο Θεός τον συγχώρησε, όχι όμως και τον Φαρισαίο.
Γιατί καθένας που υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί. Ενώ εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτό του, θα υψωθεί και θα τιμηθεί από το Θεό.

Σάββατο 2 Μαΐου 2009

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Ο κόκορας (ανέκδοτο)

Κάποτε κάποιος αγρότης έψαχνε για πολύ καιρό να βρει έναν νταβραντισμένο κόκορα για το κοτέτσι του, με τις 180 κότες. Όσους κι αν αγόραζε δεν τα κατάφερναν και αμέσως ψοφούσαν.
Κάποια στιγμή επιτέλους αγόρασε έναν που έμοιαζε αρχοντικός. Με το που μπήκε στο κοτέτσι και είδε τις κότες ο κόκορας, ξαφνικά γεμίζει αέρα, φουσκώνει, γουρλώνουν τα μάτια του, κάνει ΚΙΚΙΡΙΚΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ και τρέχοντας πηδάει τη μια κότα μετά την άλλη, ώσπου κάνει το γύρο και των 180 .....δυο φορές!
Οι κότες είχανε μείνει στα άχυρα με ένα ηλίθιο χαμόγελο ευτυχίας.
Ανήσυχος ο αγρότης πάει να τον πιάσει, αλλά ο κόκορας του ξεφεύγει από το κοτέτσι.
Κυνηγώντας τον ο αγρότης, βλέπει σπαρμένο το δρόμο με ζωάκια που είχαν ένα ηλίθιο βλέμμα ευτυχίας: γουρούνια, σκύλους, γάτες, γαϊδούρια, άλογα, πάπιες, χήνες, σκίουρους, αλεπούδες, ακόμα και χελώνες και... σκαντζόχοιρους κι όλα τα ζωάκια του δάσους ανάσκελα!!!
Ώσπου μετά από λίγο, βλέπει τον κόκορα πεσμένο ανάσκελα, ημιθανή με τη γλώσσα έξω κι από πάνω του να φέρνουνε κύκλο καμιά 10αριά όρνια.
Πανικόβλητος που χάνει τέτοιο απίστευτο ζώο, τρέχει κοντά του και τον παρακαλεί:
- Μη μου ψοφήσεις αρχηγέ!!!
Κι ο κόκορας:
- Φύγε ρε ... θα μου διώξεις τα όρνια!