Ίσως βρέξει

Απ’ τα πάθη τ’ ανθρώπινα
όποιο έβρισκα το ’πινα
σα σφουγγάρι
και τα εφτά τα θανάσιμα
τα μετρώ για παράσημα
που ’χω πάρει.
Τώρα εδώ στο γραφείο μου
έχω ανοίξει το βίο μου
ραβασάκι
και μετράω το άχτι μου
με τα παφ και τη στάχτη μου
στο τασάκι.
Ίσως βρέξει… ποιος νοιάζεται;
το μυαλό μου κουράζεται
κάνει γκέλες…
Πες μου εσύ, διορθώνεται
το κενό αν πλαισιώνεται
με κορδέλες;