Ο παπάς ήταν και θεολόγος, τέλη δεκαετίας '40 με αρχές δεκαετίας '50. Ψευδός και με έντονη χωριάτικη προφορά.ΠΑΠΑΣ: Θέλω να μ' πείτι τι είν' ευτυχία.
ΜΑΘΗΤΗΣ Α': Ευτυχία είναι να είμεθα με τον Χριστόν! (Με στόμφο).
ΠΑΠΑΣ: Κάτθ' κάτου! Άλλουθ να μαθ πει!
ΜΑΘΗΤΗΣ Β': Κύριε, κύριε!
ΠΑΠΑΣ: Κηργιά! Λέγε!
ΜΑΘΗΤΗΣ Β': Ευτυχία είνι να είμαστε καλοί ανθρώποι!
ΠΑΠΑΣ: Κάτθ' κάτου, ρεμπεθκέ! Άλλουθ!
Το βιολί κράτησε πολύ, ο παπάς άρχισε να δαιμονίζεται.
ΠΑΠΑΣ: Είθτι ούλοι ρεμπεθκέδεθ! Να θαθ πω εγώ ρε τι είν' ευτυχία!
Σιγή ιχθύος από κάτω.
ΠΑΠΑΣ: Ευτυχία ρε είν' να βλέπειθ τα πιδάκια την Κυριακή θτουν Αη – Λάδαρου, καθαρούλια, μπαλουμένα, κθυπολητούλια, να κρατάν θτου χέρι τη λαμπαδούλα τς κι να πθάλλουν του Ωθαννά κι να βλέπειθ' την ευτυχία να λάμπ' θτα προυθουπάκια τθ'! Αυτό ρε είν' ευτυχία! Ρεμπεθκέδεθ!
