Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Always look on the bright side of life!

Δεν φταίει ο θόρυβος της πόλης. Άλλος θόρυβος σε αφήνει ξύπνια τα βράδια.
Αυτά τα χτυπήματα στην πόρτα της καρδιάς σου που τα ακούς αλλά τα αγνοείς.
Ξεκόλλα, άνοιξε!!!
Μα πώς; Πώς να ρισκάρεις; Κι αν η ευτυχία που τόσα χρόνια αποζητούσες είναι αληθινή; Και αν τελικά την ζήσεις, πως θα καλύψεις το κενό όταν τη χάσεις;  Γιατί όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, για να τα θυμόμαστε σπουδαία.

Σταμάτησες να μαζεύεις τους θησαυρούς σου…  Γιατί;
Τόσο όμορφες εικόνες από το παρελθόν και κράτησες κάτι που να τις θυμίζει. Χρωστάς και στο μέλλον το κομμάτι του. Χρωστάς και στο αύριο θησαυρούς.
Δεν ξέρω, ίσως η ανάγκη σου να γυρίσεις πίσω, εκεί που ήσουν πολύ αυθόρμητη και ευτυχισμένη σε παρέσυρε και παίζοντας το παιχνίδι του Χρόνου, χωρίς να μπορείς να αναγνωρίσεις τους κανόνες, έχασες!  Ίσως απλά να πρέπει να βρεις  κι άλλους θησαυρούς για το μπαουλάκι σου.
 
Οι καταστάσεις δε ζητούν άδεια για να ανακατέψουν την ζωή σου.
Τον σκέφτεσαι και φοβάσαι που τον σκέφτεσαι, γιατί ποτέ δε σκέφτηκες κανέναν. Και αναλογίζεσαι συνέχεια, γιατί αυτόν, γιατί τώρα; Τι άλλαξε; Τι άλλο θα αλλάξει; Και δεν θες να το συζητήσεις με κανέναν. Φοβάσαι να μιλήσεις γι αυτόν.
Δε γίνεται να μάθεις τις Κρυφές σκέψεις ενός ανθρώπου παρά μόνο αν στις πει. Μα κι αν στις πει κοίτα μέσα τους βαθιά και δες αν πράγματι θέλουν να ακουστούν!

…Και παίζεις με τον Χρόνο. Γιατί ξέρεις πως αν περάσει και δεν τον πάρεις είδηση ίσως να χάσεις εκείνον. Και δεν θες να το χάσεις, είσαι σίγουρη γι αυτό.
Μα όσο και αν τα αναλύεις, όσο έξυπνη και αν σου λένε πως είσαι, δε βρίσκεις απαντήσεις. Το πιο πιθανό, επειδή δεν υπάρχουν.
Όσο είσαι μαζί του τίποτα δεν έχει σημασία, γιατί όταν τη βλέπεις τη ζωή μέσα από τα μάτια του, είναι διαφορετική. Πιο απλή, πιο όμορφη, χωρίς άγχος. Είναι πολύχρωμη. Είναι όπως την ονειρεύεσαι να είναι. Και σου αρέσει αυτό, το χρειάζεσαι, το θες.
Και όταν σε ρωτά, “τι γράφεις εκεί;” γελούν τα μάτια σου. Γελούν, γιατί σ’ αρέσει που θέλει να ξέρει τι γράφεις. Σου αρέσει που τα σημαντικά σου τα λογαριάζει και δεν τα προσπερνά.
Μα σε φοβίζει.
Θα έρθει η στιγμή που δεν θα βρεις την πόρτα εξόδου, που δεν θα έχεις επιλογή, που θα πρέπει να μείνεις, να το ζήσεις, να το αγαπήσεις.
Και κάπου εκεί ακουμπάς τα χέρια στον τοίχο και τεντώνεσαι και νιώθεις τα πόδια σου να υποχωρούν προς τα πίσω, σκύβεις το κεφάλι και συνεχίζεις να προσπαθείς. Μοιάζει σαν να παλεύεις να τον σπρώξεις για να ξεφύγεις μα έχουν χτίσει την έξοδο.
Καταλαβαίνεις πως όλα όσα κρύβεις στο μυαλό σου και θα ήθελες να δεις στα σκηνικά της ζωής είναι όμορφα μα απίθανα.
Γιατί αν λατρέψεις το ιδανικό ποτέ δεν θα μπορέσεις να αγαπήσεις το αληθινό.

Η ζωή είναι ένα δωμάτιο και η αλήθεια είναι οι τοίχοι του. Βάψε τους στο χρώμα που σου αρέσει και κάνε το όμορφο …
Και κάνε μου μια χάρη. Μην χάνεσαι. Μην χάνεσαι, γιατί καμιά φορά η πρόβα γίνεται παράσταση πριν να το καταλάβεις. Και αν δεν το καταλάβεις θα χάσεις την υπόκλιση. Και τι θα μείνει μετά; Μονάχα μια κουρτίνα.

Απόγευμά μου συγνώμη, σε συννέφιασα.
 
Μισό λεπτό να πάρω το ρολόι μου. Θέλω να βλέπω ο χρόνος αν κυλά και πού πηγαίνει τις στιγμές με τα νερά του. Για να κοιτώ το παρελθόν να κολυμπά και το αύριο να σαλπάρει για να ρθει…