Έχει Πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία...

«Στα βήματα του φεγγαριού τώρα βαδίζω
σε μια πανσέληνο αγάπης και δακρύζω».

Η πραγματικότητα έχει το χρώμα που της δίνουμε...
Αν την βάψουμε μαύρη, μαύρη θα δείχνει...
Αν της βάλουμε χρώμα, πολύχρωμη θα δείχνει...
Ο Έρωτας έχει κόκκινο χρώμα... Πάθη γεννάει.
Everything is dust in the wind...
Η στιγμή που ζούμε τώρα σε λίγο είναι παρελθόν.
Αν δεν είμαστε εκεί η Στιγμή φεύγει… χωρίς εμάς.
Η Ευκαιρία χτυπάει μια φορά την πόρτα.
Αν δεν λάβει απάντηση, κι αυτή φεύγει. Ανυπόμονη κοπέλα η Ευκαιρία.
Η Αγάπη... το ακριβώς αντίθετο.
Αυτή η κοπέλα δεν βιάζεται.
Αργεί. Άλλοτε μια μέρα, άλλοτε έναν μήνα, έναν χρόνο, δεκαπέντε χρόνια, μια ολόκληρη ζωή...
Δύσκολη κοπέλα η Αγάπη. Δεν σκορπίζεται έτσι εύκολα. Θα σε περάσει από 40 κύματα πριν σου δοθεί.
Μετά όμως... δεν της αντιστέκεσαι...
Σε ορίζει, σε καθορίζει, σε μεταβάλει, σε εξουσιάζει...

«Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
να μπαίνω σαν Πανσέληνος…»