Πόσο σκληρό και άνοστο καθήκονσκιάχτρο να είσαι στους αγρούς.
Μονάχο και έρημο να στέκεσαι,
καρφωμένο στο σκαμμένο χώμα,
φρουρός ακοίμητος μιας γης λαβωμένης
από υνί, συρματοπλέγματα και φράχτες.
Το καθήκον σου αγόγγυστα να επιτελείς,
πιστός υπηρέτης αγνώμονα αφέντη,
που το πλήρωμα του χρόνου σαν έρθει
τη χρυσή σοδειά για να συλλέξει,
ποτέ ευχαριστώ δεν θα σου πει,
τον μέγα κόπο σου προκλητικά περιφρονώντας.
(Aχιλλέας Υφαντίδης)
Τα σκιάχτρα συνήθως ήταν ξύλινοι αυτοσχέδιοι σταυροί χωμένοι στο έδαφος και πάνω τους στερεωμένα ρούχα.
Προαιώνιοι φύλακες στα χωράφια, στ’ αμπέλια, στα περιβόλια και στους κάμπους. Γραφικά και παράξενα, χρωματιστά και ξεθωριασμένα από τον ήλιο και τις βροχές, φοβερά και γελοία με την εμφάνισή τους, απέτρεπαν την πειρατεία από πουλιά και ζώα.
Το στήσιμό τους άρχιζε την άνοιξη και παρέμεναν όλο το καλοκαίρι με τα κουρελιασμένα ανθρώπινα ρούχα τους, τα γεμισμένα με άχυρα ή πριονίδια σώματά τους, διακοσμητικά στοιχεία ανάμεσα σε καταπράσινα λιβάδια, φόβητρο για πουλιά και ζώα.
Στο χωριό μας παλιότερα που καλλιεργούσαν κυρίως σιτηρά υπήρχαν αρκετά σκιάχτρα που προκαλούσαν φόβο στα πεινασμένα πουλιά και γέλια κοροϊδευτικά στους μικρούς.
Αντίθετα στις μέρες μας όλο και πληθαίνουν τα CDs, τα «σύγχρονα σκιάχτρα της πόλης» όπως τα ονομάζει σ’ ένα άρθρο του ο «Τύπος της Κυριακής» στις 26/8/07.
CDs κρέμονται στα μπαλκόνια, από τα κεραμίδια, στα υπόστεγα και πάνω από κήπους παίζοντας με τον άνεμο και τις ακτίδες του ήλιου, προσπαθώντας να φοβίσουν τους ανεπιθύμητους επισκέπτες, τα πουλιά.
Πού να φανταστεί κάποτε ο δόλιος ο Μπετόβεν ότι θα αιωρείται πάνω από τα μαρούλια και τα αγγουράκια στον κήπο της κυρίας Πρασσοπούλου!
Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιες έξυπνες διαφημίσεις να ζωντανεύουν τα παιδικά μας χρόνια...
