Καλό Πάσχα!!!

Μπήκαμε και στη Μεγαλοβδομάδα…
Ακούω καμπάνες κι αναρωτιέμαι "για ποιον χτυπά η καμπάνα!"
Κοινώς έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να πατήσω το πόδι μου στην εκκλησία. Βέβαια μια κουβέντα είναι αυτή γιατί πώς να περάσεις το κατώφλι όταν έχεις κάτι χρόνια να μεταλάβεις, από τότε που γεννήθηκες να εξομολογηθείς ενώ έχεις ξεχάσει ποια φαγητά είναι νηστίσιμα και ποια όχι. Κάνω πως δε θυμάμαι και κάποια αρνητικά σχόλια που έχω γράψει παλιά για τον ψάλτη και τους επιτρόπους…
Θέλοντας και μη μ’ όλα αυτά, με το που μπαίνεις στο ναό, στο πίσω μέρος του μυαλού σου αχνοφαίνονται τα καζάνια της κόλασης να σιγοβράζουν.

Και δεν ξέρεις ρε γαμώτο αν θα ζήσεις και πολλά χρόνια μπας και στα στερνά σου καταφέρεις να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα δίνοντας το παρόν στην εκκλησία κάθε Κυριακή, κάνοντας προσευχές και γονυκλισίες, άντε και καμιά ολονυκτία.
Είχαμε τον Όσιο Σεραφείμ, βοήθειά μας, δυο βήματα απ’ την πόρτα μας και πηγαίναμε τόσα χρόνια πέντε λεπτά πριν την Ανάσταση, ανάβαμε το κεράκι μας και επιστρέφαμε ελαφρά την καρδία να απολαύσουμε το κοκορετσάκι.
Εδώ και δυο χρόνια περίπου, από τότε που ο νέος ηγούμενος εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι του Αϊ Νικόλα, έχει καταφέρει να συγκεντρώσει όλη την υψηλή κοινωνία του χωριού και όχι μόνο.
Έχει αποκτήσει το δικό του fun club, κάτι σαν το Σάκη δηλαδή, κι όλες οι χαμηλοβλεπούσες κυράδες του χωριού δεν λένε να ξεκολλήσουν κάθε Κυριακή από τη Θεία Λειτουργία.

Κάτι η μεγάλη του αγιοσύνη (λένε ότι την έχει μεγάλη) κάτι η μελωδική φωνή του νεόκοπου ψάλτη, έχουν ανάγει το μοναστήρι σε must τόπο συνάθροισης και προσευχής.

Το χάπενινγκ κλείνει πάντα μ’ ένα καφεδάκι, με ανάλαφρη συζήτηση και light εξομολόγηση συνοδευόμενα από το ανάλογο λουκουμάκι.
Όλα αυτά βέβαια εις βάρος του ναού του χωριού που τις Κυριακές δείχνει άδειος, καθότι του έχουν μείνει οι λιγοστές γιαγιάδες που δεν έχουν ποιος να τις πάει στο μοναστήρι. Άσε που δείχνουν τρισευτυχισμένες αφού λόγω ηλικίας δεν πολυακούνε τις άριες του ψάλτη (γι’ αυτόν Θεέ μου πρέπει να με συγχωρέσεις, είναι κυριολεκτικά άσχετος).
Απ’ όλα όσα προείπα, προκύπτει αβίαστα το δίλλημα πού να εκκλησιαστώ αυτές τις άγιες μέρες (κάτι σαν το σταυροδρόμι της Αρετής και της Κακίας).
Σε πείσμα της γυναίκας μου που θέλει να πάει στον Αη Νικόλα, εγώ έχω αποφασίσει να κάνω Ανάσταση στον Όσιο Σεραφείμ, έστω κι αν θεωρηθώ ντεμοντέ.
Πολλοί θα μου πείτε «στα τσακίδια αμαρτωλέ, πουθενά να μην εκκλησιαστείς, στην πυρά, στην πυρά με τις ξενέρωτες».
Έλα μωρέ, αν έγραψα και καμιά κακιούλα δεν φταίω, ο έξω από δω μ’ έβαλε (φτου, φτου, φτου). Εσείς που είστε καλοί Χριστιανοί συγχωρήστε με.
Καλό Πάσχα!
Καλή Ανάσταση!

(Τώρα τι σχέση έχει η φωτογραφία με την Ανάσταση; Αυτά τα πόδια γιατρέ μου και νεκρούς ανασταίνουν!)