Πέρασε κι ο χειμώνας με τις μπόλικες βροχές του και ήρθε η άνοιξη.Παντού καταπράσινα λιβάδια με κατακόκκινες παπαρούνες.
Κλείνω τα μάτια και με βλέπω να παίζω κυνηγητό σ’ ένα τέτοιο λιβάδι με μια όμορφη κοπέλα. Φοράει ένα κατακόκκινο φόρεμα αρκετά μακρύ (μάλλον καλύτερα πολύ κοντό), τα μακριά της ξανθά μαλλιά ανεμίζουν, το στήθος της πάλλεται, τρέχει ξυπόλητη και κρατάει στο ένα χέρι τα παπούτσια της και στο άλλο μια παπαρούνα.
Ανοίγω τα μάτια και με βλέπω μπροστά στον υπολογιστή περασμένα μεσάνυχτα.
Δεν τα ξανακλείνω γιατί θα με πάρει ο ύπνος.
Παραμερίζω την ερωτική διάθεση και προς μεγάλη μου απογοήτευση θα γράψω δυο λόγια για την ιστορία της παπαρούνας.
Η παπαρούνα ήταν το ιερό φυτό της θεάς Δήμητρας και η παρουσία της ανάμεσα στα ανοιξιάτικα σπαρτά συμβόλιζε την προστασία της θεάς.
Στις πομπές, στα Ελευσίνια Μυστήρια, στόλιζαν τα αγάλματα της θεάς με άνθη παπαρούνας. Οι αρχαίοι Έλληνες ιερείς γνώριζαν καλά τις υπνωτικές και ναρκωτικές ιδιότητες του φυτού, καθώς οι γιοι του Άδη ο Ύπνος και ο Θάνατος κρατούσαν παπαρούνες στα χέρια τους.
Είναι προφανής ο συμβολισμός της χρήσης του φυτού καθώς από τον ύπνο που μπορεί να προκαλέσει η κοινή παπαρούνα φθάνουμε στον θάνατο που μπορεί να τον προκαλέσει η οπιούχος παπαρούνα.
Είναι πράγματι να απορεί κανείς με τις γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων πάνω στις οποίες στηρίχτηκε όλη η ελληνική μυθολογία.
Η χριστιανική παράδοση θέλει την παπαρούνα να φυτρώνει κάτω από το σταυρό του Χριστού και να παίρνει το χρώμα της από σταγόνες αίματος.
Για το χρώμα της οι αρχαίοι Έλληνες είχαν φτιάξει τον παρακάτω μύθο:
Έλεγαν πως το χρώμα της η παπαρούνα το χρωστάει στο αίμα του Άδωνη που ζούσε τέσσερις μήνες στον Κάτω Κόσμο και οκτώ με την Αφροδίτη στους κάμπους, στα βουνά, στα δάση και στους αγρούς.
Κάθε φορά που ερχόταν η εποχή να εγκαταλείψει τον Άδη και να έλθει πάλι πάνω στη γη, η φύση ολόκληρη τον υποδεχόταν με λαμπρότητα .
Τα χωράφια γίνονταν καταπράσινα, τα λουλούδια και τα δέντρα άνθιζαν και ένα υπέροχο άρωμα πλημμύριζε την ατμόσφαιρα.
Ο έρωτας της Αφροδίτης για τον Άδωνη θύμωσε τόσο πολύ τον Άρη, ώστε μια μέρα έστειλε έναν κάπρο που με τους χαυλιόδοντές του πλήγωσε θανάσιμα τον πανέμορφο Άδωνη.
Η ερωτευμένη Αφροδίτη έχυσε τόσα δάκρυα όσες σταγόνες αίμα κύλησαν από την πληγή του αγαπημένου της.
Από κάθε δάκρυ της φύτρωνε ένα τριαντάφυλλο, και από κάθε ρανίδα από το αίμα του Άδωνη φύτρωνε και μια παπαρούνα.
Τον ερωτικό συμβολισμό της παπαρούνας τον συναντάμε και στο Δημοτικό τραγούδι:
Όλες οι παπαρούνες μωρ' Παναγιούλα μου
όλες οι παπαρούνες με γέλια με χαρές
κι η δόλια η Παναγιούλα με δυο λαβωματιές.
Το λάβωμά της είναι που δεν παντρεύεται
και μέσα στο χωριό της δεν προξενεύεται.
