Ένας μύθος λέει πως αφού παντρεύτηκαν όλοι οι μήνες, ήρθε και για το Μάρτη ο καιρός να παντρευτεί.Την κοπέλα που αγάπησε την είδε μια μέρα στο παραθύρι της που καθόταν και κένταγε. Όπως ήταν καθισμένη, φαινόταν το πλάι του προσώπου της, το προφίλ, και ήταν μια κούκλα.Ο Μάρτης τη ζήτησε από τους γονείς της και εκείνοι δέχτηκαν.
Ήρθε η μέρα του γάμου και η νύφη έφτασε στην εκκλησία ντυμένη με το πανέμορφο άσπρο νυφικό της και κουκουλωμένη με τα τούλια του πέπλου της. Έγινε κι ο γάμος και ύστερα γλέντησαν όλοι με την ψυχή τους, νιόπαντροι και καλεσμένοι.
Το βράδυ στην νυφική κάμαρα, όταν η νύφη έβγαλε το πέπλο μόνο που δεν έπαθε συγκοπή ο Μάρτης. Από το ένα πλάι του προσώπου της η γυναίκα του ήταν πανέμορφη σαν νεράιδα, ενώ από το άλλο το πρόσωπό της ήταν πολύ άσχημο γεμάτο σημάδια και ουλές.Όπως έμαθε αργότερα, όταν ήταν μικρή είχε πέσει στη φωτιά, στο τζάκι και κάηκε το πρόσωπό της από τη μια μεριά.
Έτσι όταν ο Μάρτης βλέπει τη γυναίκα του από τη μεριά που είναι όμορφη χαίρεται η καρδιά του, χαμογελάει και γεμίζει η πλάση λιακάδα. Όταν όμως τη βλέπει από τη μεριά που είναι άσχημη στεναχωριέται, συννεφιάζει, βρέχει ασταμάτητα και ξεπα-γιάζει τον κοσμάκη.
Ο μύθος λέει πως ο Μάρτης αγαπάει πολύ τη γυναίκα του και δεν πρόκειται να τη χωρίσει. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση πως κάθε χρόνο ο Μάρτης θα είναι ο ίδιος, πότε θα κλαίει και πότε θα γελάει…
Ένας άλλος μύθος λέει ότι στο σπίτι του γέρου χρόνου είχαν μαζευτεί οι δώδεκα μήνες. Ήταν μεσημέρι και ο Ιανουάριος είπε "Δεν πάμε να πιούμε το κρασί;"
Ναι, ναι, είπαν όλοι με ένα στόμα.
Το βαρέλι είχε δώδεκα τρύπες. Ο Μάρτης, που ήταν ο πιο γέρος και του άρεσαν πολύ οι φάρσες, σκάρωσε μια στους αδερφούς του. Τους είπε "Αδέρφια, επειδή είμαι γέρος, ο πιο γέρος και δεν μπορώ να σκύψω, να πάω στο τελευταίο που είναι ο Ιανουάριος και να πιω ξαπλωμένος κρασί;"
Ο Ιανουάριος δέχτηκε. Έτσι ο Μάρτης πρώτος ,ο Ιανουάριος δεύτερος και οι υπόλοιποι με τη σειρά. Όμως κάτι περίεργο γινόταν. Για τον Δεκέμβριο δεν είχε άλλο κρασί. Μετά άρχισαν και οι άλλοι μήνες να μην έχουν άλλο κρασί ώσπου τελείωσε και του Ιανουάριου. Όμως ο Μάρτης έπινε ακόμα κρασί.
Οι έντεκα μήνες κατάλαβαν το σχέδιο του Μάρτη και του έδωσαν ένα γερό ξύλο. Από τότε λένε όταν έχει λιακάδα ο Μάρτης γελάει για τη φάρσα που σκάρωσε, και όταν βρέχει ο Μάρτης θυμάται το ξύλο που έφαγε.
