«Πάρε Μάρω τη βαρέλακαι τον μαστραπά,
κι άντε κάτω στο πηγάδι
άντε για νερό.
Δεν μπορώ μανούλα δεν μπορώ
κι είναι ο Τάσος στο πηγάδι
που πλανεύει τα κορίτσια
και τις έμορφες.»
Τα παλιά χρόνια που δεν υπήρχαν δίκτυα ύδρευσης οι άνθρωποι έφτιαχναν πηγάδια για να παίρνουν νερό αλλά και να ποτίζουν τους κήπους και τα χωράφια τους. Στο δικό μας χωριό δεν υπήρχαν πηγάδια αφού υπήρχαν πηγές και ποτάμια.
Επειδή τα πηγάδια ήταν επικίνδυνα οι άνθρωποι είχαν πλάσει με τη φαντασία τους διάφορους μύθους με νεράιδες, ξωτικά και φαντάσματα που κατοικούσαν μέσα σ’ αυτά και τριγυρνούσαν τις νύχτες, προκειμένου να αποτρέπουν το παιχνίδι των μικρών και να κάνουν πιο προσεκτικές τις κινήσεις των μεγάλων.
Ήτανε λέει τα χρόνια τα παλιά ένας Αράπης που ήταν ο φόβος κι ο τρόμος των Χριστιανών. Πάντα όταν τον βλέπανε άλλαζαν όλοι δρόμο. Μα κάποιο βράδυ μέθυσε από κρασιού κανάτες και έχασε το δρόμο του. Βρέθηκε στο πηγάδι, προσπάθησε να πιει νερό και μέσα στη ζάλη του γλίστρησε κι έπεσε μέσα. Και όσο κι αν πάλευε δεν μπορούσε να βγει. Τον βρήκαν το ξημέρωμα σαν ήτανε πνιγμένος.
Σαν περνούσαν τα βράδια από κει έβλεπαν μια κακιά σκιά σαν την ομίχλη να σέρνεται ύπουλα απ’ του πηγαδιού την άκρη και να παίρνει τρομερή μορφή. Και τρέχανε όλοι γρήγορα, πριν χάσουν τη μιλιά τους.
Μα και τη μέρα ακόμα, όσοι εκεί δουλεύανε, κάτι κακό πάθαιναν.»Δεν κατοικούσαν βέβαια σ’ όλα τα πηγάδια δαίμονες και φαντάσματα. Υπήρχαν και πηγάδια όπου ζούσαν καλά πνεύματα και όμορφες νεράιδες που πραγματοποιούσαν τις ευχές των ανθρώπων.
Κάποτε ένα ζευγάρι βρέθηκε σε ένα πηγάδι. Ο άνδρας έσκυψε πάνω από το πηγάδι έκανε μια ευχή και πέταξε ένα νόμισμα.
Ύστερα πήγε και η γυναίκα και πριν προλάβει να πει την ευχή έπεσε μέσα στο πηγάδι. Ο σύζυγος έμεινε για λίγο άφωνος και μετά χαμογέλασε και είπε εντυπωσιασμένος:
- Τελικά αυτό το πηγάδι δουλεύει πραγματικά!
